Lichaczow w Rosji a Kołakowski w Polsce „oficjalnie” uznani zostali za autorytety moralne. „Oficjalnie” nie oznacza tu oczywiście, że tak ich traktuje obecna władza w Warszawie i na Kremlu. Kołakowski był co najmniej agnostykiem, a to nie może się podobać władzy sprzymierzonej z kościołem, Lichaczow zaś nijak nie wpisuje się w obecną nacjonalistyczną ideologię kremlowską, choć próby wpisania go są podejmowane (w Internecie znajdziemy szereg scenariuszy lekcji „patriotyzmu” z wykorzystaniem jego dorobku). Tym niemniej teksty obu myślicieli są wznawiane, czytane i cytowane.

W 1959 roku Kołakowski opublikował esej pt. Kapłan i Błazen. Kapłan jest tu postacią pejoratywną, ślepo broniącą Absolutu, Błazen zaś, podważający wszelki autorytet, w pełni pozytywną. Gdybyśmy jednak uznali, że nie każdy Kapłan jest ślepy (czemu świadectwo w Polsce dał chociażby Józef Tischner), wówczas Dymitra Lichaczowa z jego naukami nazwałbym świeckim Kapłanem, zaś Leszkowi Kołakowskiemu pozostawiłbym zaszczytne, w pełni pozytywne w naszej tradycji miano Błazna, współczesnego Stańczyka.

 [i] Д.С. Лихачев Раздумья, Москва 1991, с. 318.
[ii] Cyt. za: Читая Д.С.Лихачева: Семь уроков из жизни и книг академика Дмитрия Сергеевича Лихачева, http://oopnm.ru/2012/04/chitaya-d-s-lixacheva/.
[iii] Cyt. za: T. Bartoś, Leszek Kołakowski – Przykazania inteligenta, http://tadeuszbartos.natemat.pl/113027,leszek-kolakowski-przykazania-inteligenta.
[iv] J. Żakowski, Prof. Leszek Kołakowski o tym, co jest ważne w życiu, „Polityka” 2004, 15 września, http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo/11583,1,prof-leszek-kolakowski-o-tym-co-jest-wazne-w-zyciu.read?print=true.
[v] L. Kołakowski, Sprawa polska, // Czy diabeł może być zbawiony i 27 innych kazań, Warszawa 1983, s. 303.
[vi] A. Michnik, Kołakowski: Pamięć kształtuje narody, „Gazeta Wyborcza” 2008, 25 kwietnia, http://wyborcza.pl/1,93057,5155479.html?disableRedirects=true.
[vii] Pisałem już o tym w: Czy Moskwa będzie Trzecim Rzymem? Studia o nacjonalizmie rosyjskim, „Śląsk”, Katowice 1996, s. 54.
[viii] Д. Лихачев, Нельзя уйти от самих себя. Историческое самопознание и культу­ра России, “Новый мир” 1994, nr 6, s. 113–120; Культура как целостная среда, tamże, nr 8, s. 3–8.
Studio Opinii