Jednym z najistotniejszych obszarów konfliktu, jaki powoduje demokracja liberalna jako projekt kulturowy jest jej konflikt z wszelkimi instytucjami życia społecznego, w których tradycja i autorytet odgrywają zasadniczą rolę. Tradycja zakłada wizję wspólnoty wszystkich pokoleń, zarówno minionych, żyjących jak i przyszłych. Wiele z instytucji życia społecznego trwa właśnie w taki sposób, sięgając zarówno w przeszłość jak i w przyszłość poza życie obecnych jej członków. Instytucje tego rodzaju nie mogą być zatem sprowadzone do swych aktualnych członków; przekraczają one wymiar teraźniejszości i dysponują pewną tożsamością oderwaną od uczestniczących w nich jednostkach. Tożsamość ta posiada przy tym własną historię. Oznacza to również, iż instytucje takie są wcześniejsze od jednostek w nich uczestniczących. Jednostki niejako wkraczają w nie i choć mogą na nie wpływać i zmieniać, muszą jednocześnie zdawać sobie sprawę z istotnych ograniczeń nakładanych przez tradycję danej instytucji w zakresie możliwych czy też dopuszczalnych zmian. Kolejną konsekwencją takiego stanu rzeczy jest przysługujący takiej instytucji autorytet. Należy przy tym rozgraniczyć dwa pojęcia: auctoritas i potestas. W dzisiejszym świecie przesiąkniętym indywidualizmem każda forma autorytetu sprowadzana jest do władzy, do postaci siły zdolnej do kontrolowania zachowań swych członków lub wszystkich osób pozostających w jej zasięgu. Co więcej w tym rozumieniu autorytet jest formą władzy, która rości sobie takie prawo bezprawnie, bez odpowiedniej legitymizacji proceduralno-formalnej, odwołując się do tradycji, do praw sięgających swymi korzeniami w przeszłość.