Przez tego syna Irenki zrobił się koniec. Jednego razu drzwi przede mną zamknęła, wywaliłem te drzwi i zaraz się spakowałem.

Wróciłem do domu. Mój, co go zbudowałem z wielkiej płyty, był dalej wynajęty, parę groszy z tego miałem. Zamieszkałem w tym starym, co z Pałacu Kultury powstał. Bo jeden pokój w tamtym domu mamusia zapisała mi w testamencie.

Po powrocie spod Wrocławia to już tylko dorywczych prac się chwytałem. Trochę jako kierowca jeździłem w straży, potem przyuczyłem się w transporcie wodnym. Z tego ostatniego zajęcia najbardziej mi w pamięci zostało jak w czasie powodzi na Wiśle uratowałem psa uwiązanego na łańcuchu.

***

- Życie dużo mnie nauczyło. Owszem, trunkowy jestem, ale nie taki sobie prosty menel.

Kiedy zaczęło się u mnie to picie? Trudno powiedzieć, chyba zawsze było. Ojciec pił od kiedy pamiętam, zresztą jego matka, a moja babka też się upijała. Moja matka zaczęła więcej pić chyba jak już byliśmy odchowani. Siostry piły. Obie już nie żyją, jedna miała ledwie 43 lata jak umarła.

W mojej rodzinie wszyscy wcześnie umierali – dziadek miał 54 lata, babcia 51, tyle samo ojciec miał kiedy zawał go wykończył. Ja żyje najdłużej.

Nie chciałem pić. Niech mi pani wierzy – wszystko bym dał za życie bez wódki. Do Matki Boskiej się o to modliłem. Trzy razy dobrowolnie uczęszczałem na spotkania AA co je gmina organizowała. Raz już nawet 9 miesięcy nie piłem, rzęcha znów kupiłem, odwróciło się na dobrą pasę, a potem znowu…

Myślę, że może to AA nie było skuteczne, bo trochę z przymrużeniem oka je traktowaliśmy. Pan Wojtek co te spotkania prowadził, zawsze najpierw wypełniał formularze – piłeś? Ja nie kłamałem, mówiłem jak jest. Bo nieraz wychodziliśmy z takiego zebrania, paka się robiła, gadał żeby nie pić ani kropli, to niech gada – i prosto szliśmy do sklepu. Robiło się składkę i piliśmy.