Ów exodus ludności wiejskiej oznaczał dwa równoległe procesy. Z jednej strony  – gwałtowny przyrost liczby ludności miast w okresie powojennej odbudowy kraju i dwóch fal uprzemysławiania; pierwsza w latach planu 6-letniego 1949 -1955 wzrost o 3,0 mln., a liczba pracujących wzrosła o 2,5 mln. Druga fala industrializacji z epoki Gierka to lata 1970-1976 – wzrost ludności o 2,4 mln. ludzi, i wzrost liczby pracujących o 2,1 mln. Migracje wewnętrzne równocześnie oznaczały proces zdejmowania przyrostu naturalnego z gospodarstw chłopskich. Liczba ludności wiejskiej była stała w 1946 wynosiła 15,6 mln, a w 1990 roku – 14,6 mln. osób. Gdyby było tak, że migracje ze wsi do miast byłyby ograniczone z przyczyn ekonomicznych; kryzys, bezrobocie w miastach, a tak było w międzywojniu 1918-1939, to ludność miejska z „własnego przyrostu naturalnego” wyniosła by po blisko pól wieku realnego socjalizmu 13,8 mln, a ludność wsi – 24,3 mln. mieszkańców.  Proporcje ludności miejskiej i wiejskiej są zatem zupełnie odmienne od tych, które odczytujemy ze wyników spisów narodowych, według których w 1988 roku ludność miast stanowiła  61%, a wsi – 39% mieszkańców kraju. Faktycznie zaś w 1988 roku ludność wiejska stanowiła 63% - z tego 37% przeszło do miast, a miejska 37% ludności Polski. 

Celem każdego gospodarstwa chłopskiego jest trwanie i przetrwanie – a przekazanie nadwyżek ludności do miast, z przeludnionych gospodarstw chłopskich było istotnym sposobem trwania i przetrwania. Z 3 milionów gospodarstw, które były w 1946 roku, w 1988 roku było 2,9 mln.

Lata 1990-2014 to okres szczególny w procesach ludnościowych Polski. W okresie 25 lat budowy kapitalizmu liczba ludności Polski była stała. Obserwujemy wzrost tylko o 460 tys. osób z liczby 38,1 mln w 1990 roku do 38,5 mln w 2012 roku. Cały ów przyrost liczba ludności notujemy  na obszarach wiejskich, gdzie liczba mieszkańców w 2012 roku  wynosi 15,2 mln., a w 1990 roku  wynosiła 14,8 mln. Po raz pierwszy w historii Polski w latach 2000 -2012 obserwujemy odwrotny kierunek migracji nie ze wsi do miast - tylko z miast na obszary wiejskie w liczbie 373 tys. ludzi. Na obszarach wiejskich i w 1946 i 2012 zamieszkiwała ta sama stała liczba ludności 15 mln. W pewnym sensie struktura zamieszkania i pracy ludności Polski – jest szczególnego rodzaju fenomenem w Europie środkowej, od Atlantyku po Bug. W żadnym kraju Europy liczba mieszkańców wsi nie zachowała się na takim samym poziomie przez ponad trzy czwarte wieku, do 1939 roku – po rok 2014.W stanu na koniec grudnia 2012 roku, faktyczna ludność miejska stanowiła 44%, a ludność wiejska 56% mieszkańców Polski.