W dniu 26 listopada 2010 r. rosyjska Duma przyjęła rezolucję nt. „tragedii katyńskiej”, w której potwierdziła, że „masowa eksterminacja obywateli polskich na terytorium ZSRR w czasie II wojny światowej” została dokonana na rozkaz Stalina oraz, że konieczne jest kontynuowanie procesu „weryfikacji listy ofiar, przywrócenia dobrego imienia tym, którzy zginęli w Katyniu i innych miejscach oraz ustalania okoliczności tej tragedii…”.

Zgodnie z art. 43 i 44 Konwencji niniejszy wyrok Izby nie jest ostateczny. W okresie trzech miesięcy od daty wydania wyroku każda ze stron postępowania może wnioskować o przekazanie sprawy do Wielkiej Izby Trybunału. Jeśli taki wniosek zostanie złożony, to zespół pięciu sędziów decyduje o tym czy sprawa zasługuje na dalsze rozpoznanie. W przypadku akceptacji wniosku, Wielka Izba rozpozna sprawę i wyda ostateczny wyrok.

Jeśli wniosek zostanie odrzucony wyrok Izby staje się ostateczny. Ostateczny wyrok jest przekazywany Komitetowi Ministrów Rady Europy w celu nadzoru nad jego wykonaniem. Dalsze informacje na temat procesu wykonywania wyroków można znaleźć na stronie: www.coe.int/t/dghl/monitoring/execution

Skarżący, w oparciu o art. 2 i art. 3 Konwencji, zarzucali, że władze rosyjskie nie przeprowadziły skutecznego śledztwa w sprawie śmierci ich bliskich oraz że reakcje władz na ich prośby o uzyskanie informacji o losie krewnych była nieludzkie i poniżające.

Procedura oraz skład Trybunału

Skargi zostały notyfikowane rządowi rosyjskiemu odpowiednio w październiku 2008 i w listopadzie 2009 r. W dniu 5 lipca 2011 r. Trybunał wydał postanowienie w sprawie ich dopuszczalności. Rozprawa przed Trybunałem odbyła się w dniu 6 października 2011 r.

Wyrok został wydany przez Izbę siedmiu sędziów w składzie: Dean Spielmann (Luksemburg), przewodniczący, Karel Jungwiert (Czechy), Boštjan M. Zupančič (Słowenia), Anatoly Kovler (Rosja), Mark Villiger (Liechtenstein), Ganna Yudkivska (Ukraina), Angelika Nußberger (Niemcy) – sędziowie oraz Stephen Phillips, Zastępca Kanclerza Sekcji.

Orzeczenie Trybunału

Artykuł 38 (obowiązek współpracy z Trybunałem)

Trybunał zauważył, że rząd rosyjski konsekwentnie odmawiał udostępnienia kopii postanowienia z 2004. o umorzeniu śledztwa w sprawie zbrodni katyńskiej, powołując się na jego tajny charakter. Trybunał podkreślił, że obowiązek przekazania dokumentów musi być respektowany niezależnie od charakteru ustaleń podjętych w postępowaniu przed Trybunałem oraz jego ostatecznego wyniku.