Jego niezmordowana prac i nieugięta postawa ideowa, które przypłacił więzieniem w okresie rządów sanacyjnych, Jego walka prowadzona z okupantem […] Jego trud włożony w budowę Polski Ludowej, Polski sprawiedliwości społecznej, […] są społeczeństwu dobrze znane i zjednały Mu powszechne uznanie, szacunek, sympatię.

Okres rozpoczęty w lecie 1944 miał być całkowicie zdominowany przez Bieruta. Opisywano ten czas w jednoznacznie jasnych barwach, jako okres odbudowy i tworzenia dobrobytu a wszystko to miało być zasługą nieomylnego wodza. Trybuna Ludu z 5 lutego 1952 r. tak podsumowała jego rolę:

Z imieniem Bolesława Bieruta, przewodniczącego KC PZPR, łączą się wszystkie najważniejsze wydarzenia ostatniego 10-lecia historii Polski – 10-lecia wiekopomnych przemian rewolucyjnych w dziejach narodu polskiego

Jednak kampania propagandowa miała znacznie szerszy zasięg, objęła wszystkie aspekty życia, nie tylko prasę, radio i kroniki filmowe. Szczególny nacisk położono na akcję wśród dzieci i młodzieży, uczono ich o życiu Bieruta a ściany szkół były obwieszone poświęconymi mu gazetkami i przedstawiającymi go obrazami. Poeci pisali wiersze na część solenizanta. Utwory, które uznano za najlepsze wydano w tomiku Wiersze o Bolesławie Bierucie. We wszystkich zakładach pracy podejmowano zobowiązań przekroczenia norm produkcyjnych na cześć prezydenta i wystawiano tzw. warty bierutowskie, które miały honorować solenizanta. Trybuna Ludu donosiła:

Zaciąganiem wart na cześć towarzysza Bieruta wyrażamy raz jeszcze miłość i przywiązanie do ukochanego Prezydenta Bieruta” – to hasło rozbrzmiewa już w setkach zakładów produkcyjnych.

Wreszcie oczekiwano, że ludzie będą pisać życzenia urodzinowe dla Bieruta. W rezultacie presji, jaką wywarto na społeczeństwo faktycznie nadchodziły ogromne ilości listów z życzeniami urodzinowymi dla prezydenta. Od marca na łamach Trybuny Ludu prowadzono rubrykę, w której je publikowano. Kulminacją tej kampanii była wielka gala, która odbyła się w 18 kwietnia, w dzień sześćdziesiątych urodzin Bieruta, w gmachu Teatru Narodowego. Starannie wyreżyserowano ten spektakl, chcąc stworzyć wrażenie, że cały naród składa hołd swojemu – rzekomo ukochanemu – przywódcy.