Według słownika opisowego Władimira Dahla, patriota to ktoś, kto „kocha ojczyznę i troszczy się o jej dobro”. Bardzo ścisła definicja, jak wszystkie definicje Dahla. Patrioci, zarówno zwolennicy władzy, jak i jej zajadli krytycy, szczerze kochają Rosję i troszczą się o jej dobro. Jedyne, co ich głęboko różni, to poglądy na to, co jest dobre dla Rosji. Od nich zależy pojmowanie, czym mianowicie jest w danym momencie patriotyzm.

Dla oficjalnych patriotów w dzisiejszym wydaniu – to autorytarna, personalistyczna, nieusuwalna władza, monopolistyczny kapitalizm państwowy, gdzie największe zyski ciągnie biurokracja, a najtłuściejsze kąski wpadają w ręce ludzi z bezpośredniego otoczenia prezydenta; to priorytetowe rozbudowywanie przemysłu zbrojeniowego i struktur siłowych kosztem sektorów obywatelskich i kapitału ludzkiego; to dławienie odmiennych poglądów i swobody twórczej, izolacja od Zachodu, sakralizacja władzy oraz sprawowanie przez nią pełnej kontroli nad społeczeństwem i gospodarką. Wszystko to razem nosi nazwę „Wielkiej Rosji” i odwołuje się do starego imperialnego wzorca (który przez ostatnie sto lat już dwa razy zakończył się krachem).

Dla krytykujących ich patriotów-liberałów dobro Rosji – to przede wszystkim rozkwit gospodarczy i socjalny, dobrobyt i pomyślność narodu. Uważają, że do osiągnięcia takiego rozkwitu potrzebna są; pokojowa polityka zagraniczna, dobre relacje z przodującymi państwami świata, skuteczna ochrona własności, niskie podatki, promowanie przedsiębiorczości i konkurencyjności, rządy prawa, obniżenie wydatków na wojsko i resorty siłowe, zwiększenie nakładów na zdrowie, oświatę i naukę, demokratyczne mechanizmy rozliczania władzy, decentralizacja i tolerancja kulturowa. Ich ideałem jest „Wolna Rosja”.