Nie ma potrzeby dokonywania w tym miejscu szczegółowej charakterystyki nor­matywnej weta ustawodawczego, skupić się zaś warto na praktyce funkcjonowania tej instytucji. Analiza praktyki umożliwi wyciągnięcie wniosków co do faktycznego modelu współdziałania władz – w tym przypadku Prezydenta RP i Sejmu – w proce­sie ustawodawczym, a więc i co do skuteczności zawartej we wstępie do Konstytucji dyrektywy.

Prezydent A. Kwaśniewski posłużył się wetem 33-krotnie i tylko 3 razy zostało ono przez Sejm oddalone. Wywodzący się z lewicy prezydent aż 28 razy skorzy­stał z przysługującego mu prawa w trakcie III kadencji Sejmu, tj. w okresie sprawo­wania funkcji premiera przez stojącego na czele centroprawicowego rządu J. Buzka, zaś jedynie 5-krotnie w kolejnej kadencji Sejmu, gdy gabinetem kierowali politycy lewicy i centrolewicy – L. Miller i M. Belka. Weto zostało odrzucone jednokrotnie w czasie III kadencji Sejmu oraz dwukrotnie w IV kadencji. O ile A. Kwaśniewski z większą powściągliwością wetował ustawy uchwalane przez parlament stanowiący zaplecze bliskich mu ideowo rządów niż czynił to wcześniej w okresie „kohabitacji” z rządem J. Buzka, o tyle jego następca na stanowisku Prezydenta RP – L. Kaczyń­ski – zwrócił ustawę Sejmowi celem ponownego rozpatrzenia tylko jeden raz w cza­sie funkcjonowania Rady Ministrów zdominowanej przez Prawo i Sprawiedliwość, a aż 17 razy w okresie współistnienia z rządem D. Tuska. Tym samym potwierdziła się konstatacja wyrażona w doktrynie (na podstawie analizy prezydentur L. Wałęsy i A. Kwaśniewskiego), iż po weto znacznie częściej prezydenci sięgają w czasach  „kohabitacji”, natomiast rzadko ingerują w ten sposób w działalność Sejmu, gdy sprawują władzę równolegle z rządem o podobnej orientacji politycznej. Dodajmy, że B. Komorowski do tej pory zawetował jedynie dwie ustawy.