Doktryna dość często podpowiada objęcie weta ustawodawczego obowiązkiem kontrasygnaty, wskazując takie rozwiązanie jako drogę do uczynienia z tej instytucji kolejnego instrumentu równoważenia władz. W świetle trafnego spostrzeżenia wyra­żanego niekiedy w piśmiennictwie, iż weto oprócz funkcji „antyrządowej” (gdy skiero­wane jest przeciwko ustawom uchwalonym z inicjatywy Rady Ministrów i w kształcie przez nią aprobowanym) może też czasem pełnić funkcję dla rządu korzystną wydaje się, że jest to postulat słuszny. Jego realizacja mogłaby przynosić korzyści nie tylko rzą­dowi większościowemu, ale i mniejszościowemu, pogłębiając tym samym zracjona­lizowanie polskiej wersji systemu parlamentarnego w kierunku dalszego wzmocnienia pozycji ustrojowej gabinetu, co stanowiłoby posunięcie korzystne z punktu widzenia spójności rodzimego systemu rządów, a co za tym idzie – skuteczności procesu spra­wowania władzy w Polsce. W dotychczasowej praktyce zdarzył się już przypadek weta zastosowanego – co prawda nieskutecznie – na prośbę Ministra Finansów, gdy chodziło o ustawę uchwaloną wbrew woli rządu. Przyjęcie wariantu z kontrasygnatą nie dawa­łoby stuprocentowej pewności niedojścia do skutku niepożądanej przez Radę Ministrów ustawy, ale przy zachowaniu obecnego progu większości niezbędnej dla odrzucenia weta znacząco zwiększałoby szanse na zwycięstwo rządu w konflikcie z Sejmem w razie posiadania poparcia w osobie głowy państwa. Z tego względu niektórzy przedstawiciele doktryny bardzo stanowczo sprzeciwiają się postulatowi obniżania wskazanego wymogu do poziomu większości bezwzględnej lub zwykłej.