Krajowa Rada Sądownictwa zauważa, że w projekcie zdecydowano o zachowaniu możliwości rozpoznawania spraw nie tylko na rozprawie, ale również na posiedzeniu niejawnym. Konstrukcja art. 92 projektu budzi jednak wątpliwości interpretacyjne. Przede wszystkim z brzmienia art. 92 ust. 1 projektu nie wynika, czy w sprawach skarg konstytucyjnych posiedzenie niejawne może zastąpić rozprawę tylko w przypadku określonym w art. 92 ust. 1 pkt 3 (przepis ten bezspornie dotyczy wyłącznie spraw ze skarg konstytucyjnych), czy też również w sytuacjach opisanych w art. 92 ust. 1 i 2 projektu. Z kolei z art. 92 ust. 2 zdanie drugie projektu wynika, że do rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym konieczne są stanowiska wszystkich uczestników postępowania. Należy jednak zauważyć, że z art. 63 ust. 1, art. 66 ust. 2 ani innych przepisów ustawy nie wynika, by nieprzedstawienie stanowiska przez uczestnika postępowania uniemożliwiało rozpoznanie sprawy. To zaś oznacza, że każdy uczestnik postępowania przed TK miałby dysponować kompetencją blokującą możliwość rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym. Jednocześnie, wbrew intencjom projektodawcy, przeprowadzenie rozprawy także nie gwarantuje Trybunałowi poznania stanowiska uczestnika postępowania (zob. art. 95 ust. 5 projektu). Mając zatem na uwadze, że postępowanie przed Trybunałem ma mieć co do zasady charakter pisemny (art. 58 ust. 1 projektu), należy uznać, że ograniczenie przewidziane w art. 92 ust. 2 zdanie drugie projektu jest zbyt daleko idące.