5) art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z 6 grudnia 2013 r. w zakresie, w jakim dotyczy osób, o których mowa w art. 111 ust. 3 ustawy z 13 października 1998 r., nie jest niezgodny z art. 31 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji,  

6) art. 197 ust. 1, 2 i 3 ustawy z 28 sierpnia 1997 r. w zakresie, w jakim odnosi się do powszechnych towarzystw emerytalnych i otwartych funduszy emerytalnych oraz art. 197a ust. 1 i 2 ustawy z 28 sierpnia 1997 r., są zgodne z art. 2 konstytucji,

7) art. 197a ust. 1 ustawy z 28 sierpnia 1997 r. jest niezgodny z art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Zdanie odrębne do wyroku zgłosili sędziowie TK: Mirosław Granat (do pkt 1-6), Wojciech Hermeliński (do pkt 3) i Teresa Liszcz (do pkt 1, 2, 3 i 6).

Wątpliwości przedstawione w połączonych wnioskach Prezydenta RP i RPO skupiały się wokół sześciu problemów konstytucyjnych.

Pierwszy problem dotyczył zmiany warunków funkcjonowania OFE. Ustawodawca wprowadził zakaz inwestowania aktywów funduszu w obligacje emitowane lub gwarantowane przez Skarb Państwa, Narodowy Bank Polski oraz rządy i banki centralne innych państw. Wnioskodawcy kwestionowali tę zmianę z punktu widzenia zasady ochrony zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa.

Drugim problemem była zmiana warunków prowadzenia działalności gospodarczej przez Powszechne Towarzystwa Emerytalne (PTE). Zmiany polityki inwestycyjnej OFE nastąpić miały bez zapewnienia PTE, jako podmiotom gospodarczym, odpowiedniego czasu na dostosowanie się do nowych warunków inwestowania powierzonych im środków.

Problem trzeci wiązał się z wadliwym sposobem sformułowania przepisu upoważniającego do wydania rozporządzenia, które określało sposób i tryb przekazania przez OFE do ZUS-u aktywów odpowiadających wysokości umarzanych jednostek rozrachunkowych.