Czwarty problem dotyczył decyzji ustawodawcy o umorzeniu 51,5 proc. jednostek rozrachunkowych zapisanych na rachunku każdego członka OFE i przekazaniu odpowiadających tym jednostkom aktywów na subkonto w ZUS-ie.

Problem piąty był związany z przewidzianym przez ustawodawcę mechanizmem składania oświadczeń o przekazywaniu przyszłych składek ubezpieczeniowych do OFE. Chodziło tu zarówno o oświadczenia składane tuż po wejściu w życie ustawy nowelizującej (do lipca 2014 r.), jak i te, które przewiduje zmieniona ustawa systemowa (co 4 lata począwszy od 2016 r.).

Ostatni problem dotyczył przepisów ograniczających reklamę OFE. We wniosku Prezydenta RP wskazano, że ustawodawca posłużył się niedookreślonym pojęciem reklamy. Tak sformułowany zakaz naruszać miał zasadę proporcjonalności ograniczenia wolności wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji. Ponadto ograniczenia związane z reklamą działalności OFE/PTE są nadmierne.

Trybunał Konstytucyjny rozpatrywał stawiane zarzuty uwzględniając szerszy kontekst funkcjonowania systemu emerytalnego w Polsce od momentu wejścia w życie zasadniczych zmian tego systemu w 1999 r. Punktem wyjścia było uznanie, że ustawodawca skonstruował system emerytalny przyjmując model wielofilarowy. Działając w ramach posiadanej swobody normowania podstawowych zasad tego systemu ustawodawca wprowadził segment kapitałowy i przewidział, że w jego ramach podmioty prywatne będą zarządzać środkami publicznymi pochodzącymi ze składek na ubezpieczenie emerytalne oraz czerpać z tego tytułu określone korzyści. Oceniając stawiane zarzuty Trybunał uwzględniał ten aspekt zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, jaki dotyczy całokształtu funkcjonowania systemu zabezpieczenia społecznego na wypadek osiągnięcia wieku emerytalnego (art. 67 ust. 1 konstytucji). Chodzi tutaj o takie postrzeganie roli ustawodawcy, który ponosząc odpowiedzialność za wykreowanie systemu emerytalnego zabezpieczającego przyszłe pokolenia, musi – w określonych sytuacjach – dokonywać koniecznych zmian tego systemu.

Trybunał uznał wprowadzenie ograniczenia inwestowania aktywów OFE w instrumenty skarbowe za mieszczące się w ramach swobody, jaka przysługuje ustawodawcy przy określaniu zasad realizacji prawa do emerytury. TK zwrócił uwagę, że obowiązujące wcześniej zasady lokowania aktywów OFE nie sprzyjały konkurencji między tymi podmiotami. Podważało to jedno z podstawowych założeń funkcjonowania kapitałowego filaru systemu emerytalnego. Ustawodawca wykreował model, w którym zarządzanie środkami publicznymi pochodzącymi z przymusowych składek powierzono wyspecjalizowanym podmiotom prywatnym działającym na rynku finansowym. Sposób inwestowania środków przez te podmioty powinien polegać na jak najbardziej efektywnym,  a zarazem bezpiecznym sposobie generowania zysków z kapitału. Lokowanie większości zgromadzonych aktywów przez OFE w instrumenty skarbowe nie dawało się uznać za aktywne zarządzanie tymi środkami. Generowało jednak zysk okupiony zwiększonym i stale przyrastającym długiem publicznym.