Po czwarte, Sejm naruszył obowiązek skonsultowania ustawy nowelizującej z uprawnionymi podmiotami. Co prawda opinie Krajowej Rady Sądownictwa, Sądu Najwyższego, Prokuratora Generalnego, Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka, Naczelnej Rady Adwokackiej i Krajowej Rady Radców Prawnych wpłynęły do Sejmu w początkowej fazie procedowania nad projektem ustawy, ale następnie - w trakcie prac sejmowej Komisji Ustawodawczej po pierwszym czytaniu - do projektu ustawy wprowadzono nowe rozwiązania, które w ogóle nie miały praktycznie możliwości poddania  procedurze opiniodawczej, ze względu na tempo i rozmiar prac legislacyjnych.

Po piąte, przeciwko szybkiemu procedowaniu przez Sejm ustawy nowelizującej przemawiał jej przedmiot. Nie ma wątpliwości, że problematyka dotycząca istotnych zagadnień ustrojowych wymagała rzetelnego i wnikliwego rozpatrzenia przez Sejm. Chodziło bowiem o takie nowe unormowania jak: postępowanie dyscyplinarne wobec sędziego Trybunału i wygaszenie jego mandatu przed upływem kadencji, procedura wyboru kandydatów na Prezesa i Wiceprezesa Trybunału, organizacja prac Trybunału, w tym kolejność rozpatrywania spraw, składy orzekające, zasady przygotowania rozprawy lub posiedzenia niejawnego oraz liczba głosów koniecznych do wydania orzeczenia. Należało więc nadać pracom ustawodawczym rozsądne ramy czasowe, z poszanowaniem co najmniej standardowych zasad przewidzianych przez regulamin Sejmu. Pośpiech w pracach nad projektem ustawy nowelizującej nie był wskazany także z uwagi na znaczenie normowanej materii dla funkcjonowania sądu konstytucyjnego i nowatorski charakter szeregu z przyjętych rozwiązań, nieznanych dotąd w polskim systemie prawa. Zakres zmian dokonanych ustawą nowelizującą oraz ich głębokość to dodatkowe okoliczności przemawiające za tym, że Sejm powinien był procedować nad tą ustawą z należytą rozwagą i w rozsądnych ramach czasowych pozwalających na jej faktyczne (a nie tylko formalne) rozpatrzenie w trzech czytaniach.

Po szóste, procedując nad projektem ustawy nowelizującej Sejm powielił czynności, które w wyroku z 9 grudnia 2015 r. o sygn. K 35/15 zostały przez Trybunał uznane za wadliwe. Powtórzenie tych samych nieprawidłowości z jeszcze większym ich nasileniem, w trakcie procedowania nad ustawą nowelizującą, świadczy o utrwalaniu się niewłaściwej praktyki działania Sejmu. Co więcej, stanowcze i jednoznaczne zarzuty dotyczące zarówno rozwiązań przyjętych w tej ustawie, jak i sposobu procedowania nad nią były podnoszone przez opozycję parlamentarną, służby legislacyjne Sejmu i Senatu oraz podmioty, które w toku postępowania ustawodawczego przedłożyły swoje opinie. Procedowanie Sejmu w sposób ignorujący zarówno wnioski wynikające z wyroku o sygn. K 35/15, znanego już w toku prac legislacyjnych, jak i zarzuty niekonstytucyjności zgłaszane w toku postępowania ustawodawczego potwierdzają tezę o świadomym działaniu tego organu z naruszeniem wymogu działania na podstawie prawa i w jego granicach.