W konsekwencji Trybunał orzekł, że art. 8 pkt 4, art. 28a, art. 31a, art. 36 ust. 1 pkt 4 i art. 36 ust. 2 ustawy o TK, zmienione lub dodane w rezultacie poprawek do projektu ustawy, zgłoszonych podczas prac w komisji sejmowej między jego pierwszym i drugim czytaniem, oraz odpowiadające im przepisy ustawy nowelizującej, są niezgodne z art. 118 ust. 1 i art. 119 ust. 2 Konstytucji. Ponadto za niezgodny z tymi samymi wzorcami kontroli Trybunał uznał art. 1 pkt 15 ustawy nowelizującej, który dotyczy uchylenia rozdziału 10 ustawy o TK.

3. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że ustawa nowelizująca nie narusza kompetencji opiniodawczej Krajowej Rady Sądownictwa (KRS).

Kompetencja opiniodawcza KRS wobec aktów normatywnych, w zakresie dotyczącym niezależności Trybunału Konstytucyjnego oraz niezawisłości jego sędziów, znajduje swoją podstawę w ustawie o KRS. Wobec tego, nawet przy braku opinii KRS w postępowaniu ustawodawczym, nie można byłoby przyjąć, że tryb przyjęcia ustawy nowelizującej naruszał Konstytucję. W konsekwencji Trybunał stwierdził, że ustawa nowelizująca jest zgodna z art. 186 ust. 1 Konstytucji.

4. Dokonując oceny trybu legislacyjnego Trybunał Konstytucyjny orzekł, że cała ustawa nowelizująca jest niezgodna z art. 7, art. 112 oraz art. 119 ust. 1 Konstytucji, a także z zasadą poprawnej legislacji, wynikającą z art. 2 Konstytucji. Ponadto Trybunał orzekł, że ustawa nowelizująca jest zgodna z art. 186 ust. 1 Konstytucji oraz nie jest niezgodna z art. 123 ust. 1 Konstytucji. W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że ustawa nowelizująca jest w całości niezgodna z Konstytucją z uwagi na wadliwy tryb jej uchwalenia.