Osobną kwestią pozostaje zaś to, czy wobec zamierzonego szybkiego wprowadzenia do porządku prawnego ustawy o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, w tym jej art. 11, tak sam art. 16, jak i następujące po nim art. 17 i art. 18 oraz art. 20–22 są rzeczywiście niezbędne. Przy okazji wypada podnieść, że w odniesieniu do art. 17 ust. 1 i 2, art. 18, art. 20 i art. 21 ust. 1 aktualne są uwagi przedstawione w opinii Biura Legislacyjnego z dnia 30 listopada 2016 r. pod adresem analogicznych przepisów ustawy o organizacji i trybie pracy przed Trybunałem Konstytucyjnym (uwaga nr 7 do art. 11 ust. 2 i 3, poruszająca problematykę ustrojowej pozycji Wiceprezesa TK, a ponadto niewłaściwego doboru i niejednoznaczności kryterium stażu pracy w administracji państwowej szczebla centralnego). Podobnie ma się rzecz z regulacjami zawartymi w art. 21 ust. 2 i 4 (patrz uwagi nr 2 i 5 odpowiednio do art. 6 ust. 1 i art. 11 ust. 5). Z kolei postanowienia art. 21 ust. 7–9 jako paralelne do regulacji zawartych w art. 11 ust. 10–12 wywołują te same zastrzeżenia, które zostały zgłoszone we wspomnianej opinii jako uwaga nr 11 (brak wystarczających gwarancji, iż Prezydentowi RP przedstawieni zostaną kandydaci legitymujący się faktycznym poparciem Zgromadzenia Ogólnego).

Poza tym w przypadku art. 21 ust. 10 i 12 w zw. z art. 22 powstaje poważna wątpliwość, jaką większością i w obecności ilu członków Zgromadzenie Ogólne miałoby podjąć uchwałę „przedstawiającą osoby sędziów Trybunału wyłonionych jako kandydatów Zgromadzenia Ogólnego na stanowisko Prezesa Trybunału”, skoro art. 8 ustawy o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym nie znajduje tu zastosowania.

Już zupełnie na marginesie pozostaje nadmienić, że dyspozycje art. 20 i art. 21 ust. 1 nie są do końca spójne, skoro w tym pierwszym mowa jest o terminie miesiąca, a drugi obliguje sędziego pełniącego obowiązki Prezesa Trybunału do niezwłocznego działania.