Biorąc pod uwagę te okoliczności Trybunał stwierdził jednak, że argumentacja zaprezentowana we wniosku grupy posłów nie obrazuje w pełni skali wszystkich problemów konstytucyjnych, jakie zaistniały w odniesieniu do procedury uchwalania ustawy nowelizującej. Aby móc dokonać oceny konstytucyjności tej procedury Trybunał musiałby samodzielnie sformułować zarzuty, do czego nie jest uprawniony. W ocenie Trybunału, uzasadnienie zarzutu niezgodności procedury uchwalania ustawy nowelizującej z konstytucją jest niewystarczające. Z tego względu Trybunał umorzył postępowanie w odniesieniu do tego zarzutu. Rozstrzygnięcie to nie zamyka natomiast możliwości ewentualnej oceny trybu uchwalania ustawy nowelizującej w odrębnym postępowaniu, na podstawie innego wniosku.

3. W związku z wejściem w życie ustawy z 22 czerwca 2016 r. o Radzie Mediów Narodowych, stan prawny kwestionowany przez wnioskodawców uległ zmianie przed wydaniem orzeczenia w niniejszej sprawie. Przewidziany pierwotnie w ustawie nowelizującej mechanizm obsadzania funkcji w zarządach i radach nadzorczych spółek publicznej radiofonii i telewizji przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa został w pełni zastąpiony procedurą zakładającą udział nowo powołanego organu państwa – Rady Mediów Narodowych. Z tego względu Trybunał umorzył postępowanie w odniesieniu do tych zakwestionowanych przepisów ustawy nowelizującej, które zostały zmienione ustawą o Radzie Mediów Narodowych.

4. Kontrola przepisów ustawy nowelizującej wiązała się – w przeważającym zakresie – z oceną przepisów uchylających poszczególne unormowania ustawy o radiofonii i telewizji. Trybunał konsekwentnie potwierdził możliwość przeprowadzenia tego rodzaju kontroli. Wiązała się ona z oceną, czy dopuszczalne było uchylenie regulacji w obszarze, który uprzednio był – i w świetle konstytucji – nadal powinien być unormowany przez ustawodawcę.