Dodatek do świadczenia pielęgnacyjnego, zgodnie z uzasadnieniem projektu ustawy zmieniającej, był nową formą pomocy adresowaną do opiekunów osób niepełnosprawnych, spełniających zmienione warunki przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego. Celem jego przyjęcia było utrzymanie dodatkowego wsparcia w kwocie 100 zł miesięcznie dla matek, ojców lub opiekunów dzieci niepełnosprawnych otrzymujących je w ramach realizowanego do końca 2012 r. programu rządowego, w ograniczonym zakresie czasowym – na okres 6 miesięcy - do chwili wejścia w życie przepisu ustawy zmieniającej podwyższającego świadczenie pielęgnacyjne z 520 zł do 620 zł. W tym świetle Trybunał zwrócił uwagę, że pytający sąd niezasadnie utożsamił cel i funkcje świadczenia pielęgnacyjnego z celem i funkcją dodatku do tego świadczenia.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady równości wyrażonej w art. 32 ust. 1 konstytucji, Trybunał stwierdził, że pytający sąd niewłaściwie ustalił cechę istotną, na podstawie której wyróżnił grupę podmiotów podobnych, które, w jego ocenie, powinny być traktowane równo, jeśli chodzi o dostęp do dodatku do świadczenia rodzinnego. Cechą tą nie jest bowiem okoliczność sprawowania opieki nad niepełnosprawnym małżonkiem, lecz – mając na uwadze cel ustanowienia dodatku – jest nią spełnianie nowych przesłanek uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, zasada równości dopuszcza, by nakładać różne obowiązki lub przyznawać różne prawa podmiotom, które posiadają tą samą cechę istotną, oraz podmiotom, które jej nie posiadają. Podmioty wskazane przez pytający sąd nie należą do tej samej kategorii, a więc nie można uznać, że odmienne uregulowanie ich sytuacji jest sprzeczne z zasadą równości.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 71 ust. 1 konstytucji. Z przepisu tego wynika obowiązek państwa prowadzenia takiej polityki społecznej i gospodarczej, która uwzględnia dobro rodziny oraz prawo rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej do szczególnej pomocy ze strony władz publicznych, tzn. pomocy wykraczającej poza zakres zwykłego uwzględniania potrzeb rodziny. Prawo to, zgodnie z art. 81 konstytucji, może być dochodzone w granicach określonych w ustawie, co znaczy, że określenie form i zakresu pomocy należy do ustawodawcy, który cieszy się daleko idącą swobodą regulacyjną w tym zakresie, ograniczoną jedynie przepisami konstytucyjnymi oraz obowiązkiem poszanowania chronionych przez te przepisy wartości. Rodziny, których członkowie zostali dotknięci niepełnosprawnością, wymagają szczególnej pomocy ze strony państwa. Zakwestionowana regulacja jest wyrazem tej pomocy. Miała bowiem na celu zapewnić dotychczasową wysokość wsparcia, jaką rodzice i opiekunowie niepełnosprawnych dzieci otrzymywali od państwa, do chwili wejścia w życie przepisu zwiększającego kwotę świadczenia pielęgnacyjnego. Krąg adresatów dodatku do świadczenia pielęgnacyjnego jest zaś konsekwencją decyzji ustawodawcy o ograniczeniu przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego do sytuacji, gdy niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18. bądź – w razie kontynowania nauki – 25. roku życia. Ustawodawca uznał bowiem, że osoby takie są z reguły niesamodzielne i nie zdołały wypracować własnych źródeł dochodu, takich jak emerytura czy renta. Trybunał zwrócił ponadto uwagę, że dla pozostałych opiekunów osób niepełnosprawnych ustawodawca wprowadził nowe świadczenie – specjalny zasiłek opiekuńczy, którego przyznanie warunkowane jest spełnieniem kryterium dochodowego. Ustanowienie tego świadczenia jest także wyrazem wypełniania przez państwo obowiązków wynikających z art. 71 ust. 1 konstytucji.