W skardze kasacyjnej S.F. zwracała uwagę, że zawarcie związku partnerskiego przez osoby tej samej płci jest ściśle związane oraz realnie oddziałuje na życie rodzinne chronione na gruncie Konstytucji RP oraz Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Realizacja więc prawa do życia rodzinnego, uznawanego przez polskie prawo za dobro osobiste, nie może być uznana za sprzeczną z klauzulą porządku publicznego. Do przeciwnego wniosku doszedł jednak Wojewoda Pomorski, którego stanowisko zostało podzielone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku.

S.F. podnosiła też, że zignorowanie faktu zawarcia cywilnego związku partnerskiego i nie danie temu wyrazu w polskich aktach stanu cywilnego powoduje, że dokumenty, które mogą być wydawane jako potwierdzające rzeczywistość, będą nieprawidłowe i nie będą odzwierciedlały  prawdziwego stanu faktycznego.

S. F. i K. F. tworzą od kilku lat stały związek partnerski. W sierpniu 2010 r. zawarły cywilny związek partnerski przed zagranicznym urzędem stanu cywilnego. W okresie 2009-2012 kobiety te toczyły przed sądami polskimi postępowania dotyczące: prawa do zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, prawa do złożenia wspólnego zeznania podatkowego, prawa do zasiłku opiekuńczego z tytułu opieki nad chorym partnerem. Sprawy te zostały prawomocnie zakończone wydaniem niepomyślnych dla nich rozstrzygnięć.

W sierpniu 2012 r. została złożona skarga do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z zarzutem naruszenia przez Polskę art. 8 (prawo do ochrony prywatności i życia rodzinnego) Europejskiej Konwencji Praw Człowieka samodzielnie i w związku z art. 14 (zakaz nierównego traktowania) Konwencji oraz naruszenia art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji (ochrona praw majątkowych) samodzielnie i w związku z art. 14 Konwencji.

S.F. reprezentuje pro bono mec. Sylwia Gregorczyk Abram.
Lex.pl