Paradoks polega na tym, że najgłośniej protestują ci, którym powinno jak najbardziej zależeć na zmianach – ludzie dziś młodsi. Sytuacja osób dzisiaj trochę po pięćdziesiątce, gdy dojdą do emerytury za lat 10, będzie jeszcze nie najgorsza. Dla obecnych trzydziestolatków, gdy staną się emerytami, może być dramatyczna.

Argumentem przeciw wydłużaniu wieku emerytalnego jest też, w dość kulawo prowadzonej debacie, stan zdrowie Polaków. Stwierdza się, że jeśli wydłuży się wiek emerytalny to własciwie nie będzie trzeba wypłacać emerytur, bowiem statystyczny Polak niemal zaraz po przejściu na emeryturę umrze. Nie jest to na szczęście argument trafiony. Przypomnijmy – oczekiwany wiek życia to dziś w Polsce 76 lat (dla mężczyzn to 72 lata, dla kobiet 80). Obecnie po przejściu na emeryturę statystyczny mężczyzna żyje 7 lat, w przyszłości ten okres skróci się do lat 5, a kobieta 20 lat, dla niej okres życia na emeryturze ulegnie skróceniu do 13 lat. Jak z tego widać fundusze emerytalne „zarobią” bardziej na przedłużeniu wieku emerytalnego kobiet niż mężczyzn, ale nie jest prawdą, że wiek emerytalny przedłużony pokrywać się będzie ze średnią długością życia.

Stwierdzenie o złym stanie zdrowia Polaków (przyjmując taką tezę, która zawsze w jakimś stopniu jest prawdziwa) winno skłaniać do dyskusji o służbie zdrowia, ale nie o wieku emerytalnym.

Są też jednak jeszcze inne argumenty za przedłużeniem wieku emerytalnego. W szczególności umiejętności i wiedza ludzi starszych. W wielu dziedzinach odchodzą oni na emeryturę, mogąc i chcąc pracować dalej. Czują się użyteczni i mogliby być jeszcze długo użyteczni. Obecny system emerytalny zmusza ich jednak do odejścia i częstym argumentem jest to, że trzeba zrobić miejsce dla ludzi młodych. Argument dość dwuznaczny, bowiem bezrobocie wśród młodzieży jest co prawda wysokie, ale jest i będzie coraz mniej młodych pracowników. Czy nas kraj stać na to, aby zlekceważyć wiedzę i doświadczenie życiowych tych starszych już osób, które mogą i chcą pracować?