Różnica polega więc na tym, że Goebbelsowi, jego manipulacjom, kłamstwom, przeinaczeniom większość społeczeństwa jednak wierzyła. Jego konstrukcja propagandowa zawaliła się wraz z Trzecią Rzeszą i dopiero na samym końcu naród przyłapał go na generalnym kłamstwie. Dzisiejsi natomiast twórcy propagandy usiłują nam sprzedać swój towar w sytuacji, gdy im samym mało kto wierzy (to znaczy mało kto poza szeroko pojętą grupą rządzącą) i od lat wciąż i wciąż przyłapywano ich na kłamstwie. Ich konstrukcje zawaliły się znacznie wcześniej i już niejeden raz, dlatego nie ma szansy na powtórzenie fenomenu dawnej propagandy totalitarnej. Pozostaje im szerzenie dezinformacji, co czynią bezustannie, ale to jednak nie to samo. To jest totalitaryzm ułomny, skrofuliczny.

Mogą także, i robią to, używać pewnego groźnego narzędzia, jakie mają do dyspozycji: mogą fałszować język, przeinaczać, nadawać mu inne znaczenie, niszczyć znaczenie dawne. Wspaniała książka Victora Klemperera „LTI”, Lingua Tertii Imperii, ukazuje wymownie, jak się to czyni. Jest to niszczycielski proces, w którym podstawowe słowa tracą swoje zasadnicze znaczenie, nabierają innego.

Pojechałem kiedyś do małego, polskiego miasteczka na prowincji, zabierając ze sobą listę dziesięciu najprostszych towarów, które zamierzałem  kupić: pastę do zębów, papierosy, koperty, chleb, masło itd. Było to w okresie największych braków. Obszedłem wszystkie miejscowe sklepy, ale nie udało mi się kupić ani jednej z zapisanych rzeczy. Natomiast w kioskach z gazetami kupiłem pewien dziennik centralny. Znalazłem w nim tytuł: „O dalsze doskonalenie zaopatrzenia rynku”.