Obrazowo można powiedzieć, że nawet w sytuacji, gdy kandydat na Prezydenta wcześniej był członkiem określonej partii politycznej i był przez nią popierany w wyborach, to z chwilą elekcji „odrywa się”, (jak uchwalona ustawa od parlamentu), od swojej bazy politycznej i pełni najwyższy urząd niezależnie i samodzielnie. Podobna sytuacja „oderwania się” od rekomendujących mocodawców zachodzi w przypadku politycznego wyboru przez Sejm sędziów Trybunału Konstytucyjnego, którzy po wyborze w sprawowaniu swego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji; uregulowanie takie jest jednak mocno osadzone w Konstytucji.

Status obywatelski kandydatów na urząd Prezydenta RP, podmiot go kreujący – 100 000 obywateli i komitet wyborczy wyborców prowadzący na zasadzie wyłączności kampanię wyborcza, wreszcie bezpośredni wybór przez Naród w powszechnym głosowaniu oraz konstytucyjnie określone zadania prawno-ustrojowe głowy państwa, stanowią ogólnonarodową (niepartyjną) legitymizację urzędu Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej.