Mechanizm badania przestrzegania zasady pomocniczości zatem bezpośrednio angażuje parlamenty narodowe w procedurę stanowienia prawa UE oraz przyczynia się do szerszej i wzmocnionej współpracy między nimi a instytucjami UE w sprawach dotyczących Unii. Taki stan rzeczy prowadzi z kolei do tzw. redystrybucji władzy między państwa członkowskie a instytucje unijne. W piśmiennictwie zaangażowanie parlamentów narodowych w mechanizm wczesnego ostrzegania zostało uznane za „trzecią wirtualną” instytucję unijną, obok Parlamentu Europejskiego i Rady, która posiada funkcję prawodawczą. Mechanizm ten wpływa również na relacje między władzą wykonawczą i ustawodawczą, co w doktrynie opisywane jest jako „socjalizacja w stosunkach pomiędzy rządem a parlamentem”.

Mechanizm kontrolowania tzw. procedury kładki został uregulowany m.in. w art. 48 ust. 7 TUE oraz w art. 81 ust. 3 TfUE. Przypomnijmy, że — zgodnie z art. 48 ust. 7 TUE — parlament może sprzeciwić się uproszczonej, „jednokierunkowej” procedurze rewizji traktatów, umożliwiającej zastąpienie szczególnej procedury ustawodawczej procedurą zwykłą bądź zastąpienie zasady głosowania jednomyślnego kwalifikowaną większością głosów. Sprzeciw któregokolwiek z parlamentów może uniemożliwić zastosowanie przez Radę Europejską klauzuli kładki. Na podstawie art. 81 ust. 3 TfUE, parlament może kontrolować zastosowanie procedury kładki w odniesieniu do prawa rodzinnego (o skutkach transgranicznych) przez wyrażenie sprzeciwu wobec rezygnacji Rady ze specjalnej procedury ustawodawczej na rzecz zwykłej procedury ustawodawczej. Każdy parlament może zgłosić taki sprzeciw w terminie sześciu miesięcy od uzyskania informacji o zamiarze Rady. Skutkiem sprzeciwu parlamentu będzie to, że decyzja Rady nie będzie mogła zostać podjęta.

Procedury kładki stanowią jedno ze znaczących uprawnień parlamentów narodowych w procesie stanowienia prawa UE, które zostały im przyznane na podstawie postanowień traktatu z Lizbony. Parlamenty zyskały możliwość bezpośredniej kontroli stanowienia prawa pierwotnego przez instytucje UE poprzez mechanizmy ustanowione wprost w prawie UE (m.in. prawo sprzeciwu). Uproszczone procedury zmiany prawa pierwotnego stały się przedmiotem krajowych regulacji prawnych (wprowadzenie względnie doprecyzowanie krajowych mechanizmów legitymizacyjnych). Państwa członkowskie zmieniły w tym zakresie konstytucje, ustawy dotyczące materii współpracy rządu i parlamentu w sprawach UE oraz regulaminy parlamentarne.