4. Praktyka funkcjonowania władzy wykonawczej po piętnastu latach obowiązywania Konstytucji RP

Zasygnalizowane wcześniej obawy, że przyjęta przez ustrojodawcę konstrukcja władzy wykonawczej może prowadzić do rywalizacji pomiędzy podmiotami tworzą­cymi tę władzę, częściowo znajdują urzeczywistnienie w dotychczasowej praktyce ustrojowej. Analiza funkcjonowania władzy wykonawczej w pierwszym piętnastole­ciu obowiązywania Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prowadzi do wniosku, że w niektórych sytuacjach konstytucyjny aksjomat współpracy pomiędzy podmiotami tego segmentu władzy pozostaje bardziej konstrukcją teoretyczną, aniżeli faktycznie wykorzystywanym instrumentem prawnym. Nie jest to jednak zjawisko powtarzające się w sposób permanentny, wówczas bowiem przyjęty model sprawowania władzy już dawno i konsekwentnie zostałby uznany za dysfunkcjonalny. Niemniej harmonijnej współpracy pomiędzy podmiotami egzekutywy szczególnie nie sprzyja okres kohabitacji politycznej, kiedy prezydent wywodzi się z odmiennego ugrupowania polityczne­go niż aktualna większość parlamentarna, której emanację stanowi rząd.

Doświadczenia minionych lat pokazują, że płaszczyzną rodzącą najwięcej niepo­rozumień pomiędzy prezydentem i rządem z premierem na czele są stosunki zagranicz­ne. Sprzyja temu niejednoznaczność przyjętej konstrukcji, zgodnie z którą wprawdzie prezydent jest najwyższym reprezentantem Rzeczypospolitej Polskiej, ale to rząd po­zostaje odpowiedzialny za prowadzenie polityki państwa. Ustrojodawca przewidział więc w tej dziedzinie aktywność obu podmiotów dualistycznej władzy wykonawczej, nie wprowadzając przy tym klarownych norm kompetencyjnych dokonujących w tym zakresie stosownej delimitacji.