W konsekwencji przyjętych rozwiązań powstał system, w którym wewnątrz jed­nolitej w swej istocie władzy wykonawczej funkcjonują dwa silne podmioty: prezy­dent i Prezes Rady Ministrów (szef rządu). Przyjęcie takich regulacji ex defnitione rodzi kolejny problem – obawę rywalizacji pomiędzy tymi podmiotami. Trudno jed­nak przypuszczać, aby ustrojodawca z rozmysłem dopuścił funkcjonowanie mecha­nizmów sprzyjających pojawieniu się wewnątrz egzekutywy konkurujących ze sobą podmiotów, co może skutecznie blokować podejmowanie niektórych decyzji. Nie mieści się to bowiem w formule rodzimego (tak w polskiej, jak i europejskiej tradycji ustrojowej) modelu rządów parlamentarnych, w duchu którego winny być interpreto­wane postanowienia ustawy zasadniczej. W konsekwencji powstał układ, w którym dla podjęcia rozlicznych czynności niezbędna jest jednomyślność obu podmiotów tworzących ten segment władzy państwowej.

3. Współpraca Prezydenta RP oraz Rady ministrów jako podstawowa determinanta właściwego funkcjonowania władzy wykonawczej

Całokształt prawnoustrojowych regulacji określonych nie tylko w rozdziałach V i VI Konstytucji RP poświęconych władzy wykonawczej, lecz w całej polskiej ustawi e zasadniczej pozwala określić pewne podstawowe założenie odnoszące się do wza­jemnych relacji pomiędzy podmiotami należącymi do tego segmentu władzy. Zało­żeniem tym jest sformułowana w Konstytucji dyrektywa zobowiązująca prezydenta i Radę Ministrów, jako dwa substraty jednolitej władzy wykonawczej, do współpracy, kooperacji i wzajemnego wspierania swej działalności.

Aksjomat współpracy między podmiotami władzy wykonawczej wynika z licz­nych przepisów ustawy zasadniczej. Już w samej preambule wskazano, że współ­działanie władz stanowi punkt oparcia dla Konstytucji będącej podstawowym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Sformułowane w ten sposób pojęcie współpracy między władzami należy rozumieć w sposób szeroki, zarówno jako współpracę pomiędzy poszczególnymi segmentami władzy, jak i wewnątrz każdej z władz, a więc także pomię­dzy podmiotami władzy wykonawczej.

Aksjomat współpracy między podmiotami władzy wykonawczej ulega konkrety­zacji na gruncie licznych przepisów ustawy zasadniczej. Stanowi on również podsta­wową determinantę zasady podziału władz. W art. 10 ust. 1 Konstytucji mowa jest nie tylko o podziale władz, lecz także o równowadze pomiędzy tymi władzami, stanowią­cej immanentną cechę ich podziału. Ową równowagę należy postrzegać sensu largo, zarówno jako równowagę pomiędzy trzema wyodrębnionymi segmentami władzy, jak i wewnątrz każdego z nich. W odniesieniu do władzy wykonawczej podstawowym elementem tej równowagi będzie współdziałanie pomiędzy prezydentem i Radą Mi­nistrów. Uzasadniając to stanowisko, należy wskazać, że współczesna polska koncep­cja władzy wykonawczej – o czym już wspomniano – nie stanowi realizacji żadnego z typowych modeli ustrojowych ukształtowanych w państwach demokratycznych. Władza wykonawcza została rozdzielona pomiędzy dwa podmioty, z których każdy wyposażono w stosunkowo szerokie pole do działań autonomicznych. W związku z tym harmonijne i jednolite funkcjonowanie egzekutywy implikuje uczynienie za­dość spoczywającej na obu tych podmiotach, konstytucyjnej powinności współpracy.