Uwzględnienie powyższych kwestii nie musiałoby doprowadzić TK do odmiennych wniosków. W moim przekonaniu, nietrafny jest np. pogląd, że elementem „zastanego” pojęcia pierwszego czytania jest konieczność przeprowadzenia go wyłącznie na posiedzeniu plenarnym Sejmu. Możliwość odbywania komisyjnych pierwszych czytań ma już długą, prawie 30-letnią tradycję, a i przed wprowadzeniem tego rozwiązania w regulaminie Sejmu z 1986 r. przepisy umożliwiały niekiedy kierowanie projektów wprost do komisji20. Znacznie poważniejszym problemem jest odstąpienie od literalnej wykładni art. 119 ust. 1 Konstytucji, która prowadzi do jednoznacznego wniosku, że podmiotem rozpatrującym projekty ustaw w trzech czytaniach jest Sejm, a nie któryś z organów izby. Broniąc odmiennego kierunku wykładni, można byłoby jednak wskazać, że doktryna niekiedy powszechnie aprobuje odstępowanie od literalnego odczytywania konstytucyjnych regulacji dotyczących postępowania ustawodawczego. Przykładem jest zróżnicowana interpretacja terminu „posłowie”, który występuje w art. 118 ust. 1 Konstytucji (poselskie prawo inicjatywy ustawodawczej) i art. 119 ust. 2 (poselskie prawo wnoszenia poprawek ). W odniesieniu do inicjatywy ustawodawczej aprobuje się regulaminowe ograniczenie tego prawa do grup 15 posłów i komisji sejmowej (z wyjątkiem śledczej)21, co wydaje się odpowiadać literalnej wykładni art. 118 ust. 1 Konstytucji. Z kolei akceptowany jest również pogląd, że na gruncie konstytucji prawo wnoszenia poprawek może wykonywać każdy z posłów indywidualnie — wbrew treści art. 119 ust. 2 Konstytucji, w którym posłużono się terminem „posłom”, a nie „każdemu z posłów”.