Podsumowując, obowiązek czuwania nad bezpieczeństwem ustrojowym wynika nie tylko z art. 126, ale również z roty przysięgi, tj. z art. 130. W tym zakresie obydwa przepisy są koherentne i zobowiązują prezydenta do działania w celu usunięcia stanu szczególnego zagrożenia.

W sytuacji kryzysowej prezydent będzie podejmował działania w celu ratowania (ochrony) wartości, jakim są równowaga, stabilne działanie państwa i sprawne funkcjonowanie organów władzy publicznej oraz w celu zażegania kryzysu i innych zagrożeń. Zachowanie prezydenta może też mieć na celu niedopuszczenie do naruszenia konstytucji przez inne organy władzy publicznej. Podstawę dla swoich działań odnaj­dzie on w art. 126 ust. 1 i 2 ustawy zasadniczej. W świetle powszechnie zaakceptowa­nej wykładni art. 126 ust. 3 zachowanie głowy państwa będzie stanowiło naruszenie tej regulacji ustawy zasadniczej, albowiem prezydent na podstawie tego przepisu nie posiada dla swoich czynności kompetencji wyrażanych wprost w konstytucji lub usta­wach. W ten sposób głowa państwa naruszając (poświęcając) jedno dobro, jakim jest zasada wyrażona w art. 126 ust. 3, chroni i ratuje inne, o znacznie wyższej wartości, jakim jest prawidłowe funkcjonowanie państwa i jego organów. Naruszenie wskaza­nego przepisu ustawy zasadniczej stanowi delikt konstytucyjny (art. 145 Konstytucji). Prezydent w takich sytuacjach nie będzie jednak ponosił odpowiedzialności przed Try­bunałem Stanu, gdyż jego działanie zostanie wymuszone przez sytuację kryzysową, a jego bezprawność będzie wyłączona przez konieczność podjęcia działań zmierzają­cych do likwidacji sytuacji kryzysowej. Warunkiem koniecznym do przyjęcia, iż gło­wa państwa działa w stanie wyższej konieczności ustrojowej, jest brak możliwości za­żegnania kryzysu w sposób przewidziany obowiązującymi przepisami prawa, a w szczególności brak organu wprost (lub w sposób dorozumiany) powołanego (wła­ściwego) do podjęcia działań mających na celu przywrócenie normalnego funkcjono­wania państwa i jego organów.