Podsumowując, działaniem prezydenta w stanie wyższej konieczności ustrojowej będą takie jego zachowania, które spełniają łącznie następujące przesłanki:

1) wystąpi sytuacja szczególnego zagrożenia państwa, ustroju, funkcjonowania organów władzy publicznej;

2) sytuacji nie da się usunąć za pomocą zwykłych i nadzwyczajnych konstytucyjnych środków;

3) sytuacja ta nie będzie uregulowana przepisami prawa (w szczególności nie będą miały zastosowania do niej przepisy dotyczące stanów nadzwyczajnych) w tym:

—   nie istnieje organ powołany do podjęcia czynności zmierzających do likwidacji stanu zagrożenia (w szczególności nie istnieją przepisy zawierające domniemania kompetencyjne, por. np. art. 146 ust. 2 Konstytucji);

—    nie istnieją procedury mające na celu likwidację stanu zagrożenia;
— prawo nie przewiduje odpowiednich uprawnień (kompetencji) do podejmowania działań;

4)   prezydent podejmie władcze działania, dla których nie posiada wprost przewidzianych w przepisach prawa kompetencji;

5)   podstawę działań prezydenta stanowią, wynikające z art. 126, funkcje prezydenta jako gwaranta ciągłości władzy, strażnika konstytucji lub innych doniosłych ustrojowo wartości.

Jako przykłady działań władczych prezydenta, wynikających z art. 126 i podejmowanych w ramach stanu wyższej konieczności ustrojowej, można wskazać czynności podejmowane w razie: śmierci prezesa Rady Ministrów, złożenia prezesa Rady Ministrów z urzędu orzeczeniem Trybunału Stanu, odmowa dokonania zmian w skła­dzie Rady Ministrów, odmowa ratyfikacji umowy międzynarodowej, odmowa podpi­sania i zarządzania ogłoszenia ustawy zmieniającej konstytucję. Wskazany katalog nie ma charakteru wyczerpującego i w praktyce funkcjonowania państwa mogą zaistnieć zdarzenia, które również będą uprawniały głowę państwa do podjęcia działań na pod­stawie przesłanki zaistnienia stanu wyższej konieczności ustrojowej.