Jak twierdzi Jerzy Oniszczuk,

„w zakresie stosunków między państwem i jednost­ką, w obszarze wolności i praw pracy, regulacje nie przybierają postaci wyraźnych norm, ale okazują się zasadniczo ujęte w języku mniej precyzyjnych wartości, zasad czy postulatów. Nie oznacza to jednak, aby w omawianym zakresie normatywność została zniesiona”.

Regulacja konstytucyjna w zakresie prawa do pracy nie przy­znaje jednostce praw podmiotowych do żądania skierowanego pod adresem władzy państwowej o dostarczenie pracy. Ustawa zasadnicza w tym zakresie używa języka „norm programowych”. W literaturze zwraca się jednak uwagę, że takie ujęcie nie oznacza w tym zakresie pełnej swobody władz publicznych. „Trafniejsze są interpre­tacje takich norm programowych jako ujmujących nie tylko minimum obowiązków władz publicznych, ale wyrażających też odpowiadające im minimum praw jednostki (obywatela), które mogą być dochodzone np. w drodze skargi konstytucyjnej”.