Z punktu widzenia ustawy zasadniczej adresatem obowiązków wyrażonych w art. 65 ust. 5 Konstytucji są władze publiczne. To na nich ciąży obowiązek generowania im­pulsów dla pracodawców, przez np. kreowanie ram prawnych i fiskalnych korzyst­nych dla prowadzenia działalności gospodarczej, oraz dla osób poszukujących pracy, drogą np. tworzenia możliwości dokształcania, przekwalifkowania czy rozwijania pośrednictwa pracy. Taka koncepcja wynika, powtarzając za Zbigniewem Góralem, z „poglądów zakładających niezbędność pewnej interwencji państwa na rynku pra­cy, korygującej efekty działania mechanizmów rynkowych, a zarazem stymulującej kreowanie nowych miejsc pracy” w opozycji do „skrajnie liberalnych zapatrywań, według których prawo do pracy jest redukowane do wolności poszukiwania i podej­mowania zatrudnienia”.

O doniosłości konstytucyjnego ujęcia polityki zatrudnienia świadczy wiele funk­cji, które pełni ona w ramach gospodarki narodowej. W literaturze wskazuje się jej istotne znaczenie w kreowaniu wzrostu gospodarczego oraz polityki budżetowej. Bar­dzo ważny jest jej aspekt społeczny – wysokie bezrobocie sprzyja pojawianiu się pa­tologii, a nawet przestępczości, często prowadzi do pojawienia się zjawiska emigracji, co pociąga za sobą z kolei problemy demograficzne. Najważniejszym celem polity­ki państwa w omawianym zakresie jest w związku z tym dążenie do racjonalnego (produktywnego) zatrudnienia. Nie istnieje jeden powszechnie akceptowany zestaw środ­ków służących walce z bezrobociem. W nauce wskazuje się natomiast, jakie powinny być cechy polityki rynku pracy, by wypełniała ona założone cele w sposób efektywny. Polityka ta nie może mieć cech akcji doraźnej, ale powinna być trwałym elementem działalności państwa, z uwzględnieniem dłuższej perspektywy czasowej. Powinna za­kładać kolejne etapy dochodzenia do założonego celu oraz uwzględniać spodziewane lub tylko potencjalne zmiany na rynku pracy. Nie powinna mieć charakteru zestawu działań izolowanych, lecz powinna cechować się kompleksowością. Ustawa zasadni­cza w art. 65 ust. 5 formułuje tylko ogólne ramy tak zarysowanej działalności państwa, rozwinięcie tej problematyki pozostawiając ustawodawcy zwykłemu. Obowiązki wła­dzy publicznej dotyczące polityki zatrudnienia skonkretyzowane są obecnie w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.