W tym przepisie szczególną uwagę zwraca się na wąskie kryterium przedmiotowe informacji o sprawach publicznych. Termin sprawa publiczna w doktrynie jest rozumiany jako „każdy przejaw aktywności władzy publicznej (jej organów), osób pełniących funkcje publiczne i samorządów oraz już tylko niektóre działania innych osób, jednostek organizacyjnych, a to tylko takie, które wiążą się z wykonywaniem zadań publicznych, przy jednoczesnym dys­ponowaniu majątkiem publicznym”. Rekonstruując na podstawie przepisów Konsty­tucji i ustawy o dostępie do informacji publicznej definicję pojęcia informacji publicz­nej, można stwierdzić, że ma ona charakter szeroki – kryterium podmiotowe wskazuje, że będzie nią „każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje pu­bliczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa”. Kryterium przedmiotowe zaś odnosi się do działalności tych podmiotów, która jest związana z realizacją spraw publicznych. W opinii W. Sokolewicza należy uznać, zgodnie z intencją ustawodawcy, że każda informacja przetwarzana przez władze publiczne bądź przez inne podmioty wykonujące zadania publiczne „jest eo ipso informacją o sprawach publicznych”. W art. 6 u.d.i.p. zawarto otwarty i przykładowy katalog rodzajów informacji stanowią­cych informację publiczną – będą to m.in. dokumenty urzędowe oraz wystąpienia i oceny dokonane przez organy władzy publicznej. Zgodnie z art. 2 u.d.i.p. zakres pod­miotowy ustawowego prawa do informacji jest możliwie szeroki – obejmuje każdego, w przeciwieństwie do normy zawartej w art. 61 Konstytucji, która dotyczy wyłącznie obywateli.