W tym kontekście pewne znaczenie można przypisać odmiennym skutkom prawnym wyroku Trybunału Konstytucyjnego oraz orzeczenia sądów unijnych. W wyniku tego pierwszego, ustawa (sc. przepis lub norma prawna, zależnie od sposobu wyodrębnienia przedmiotu derogacji) traci moc obowiązującą i z uwagi na konstytucyjne reguły intertemporalne nie może dalej wywoływać skutków prawnych. Postępowania w sprawie aktów stosowania prawa wydanych na podstawie niekonstytucyjnej regulacji mogą być natomiast wznowione lub wzruszone w inny sposób, stosownie do specyfiki danej gałęzi prawa. Z kolei rozstrzygnięcie zapadłe przed sądem unijnym wiąże inter partes (pomijając doktrynę rozszerzonego skutku orzeczeń prejudycjalnych) i nie rozwiązuje problemu wadliwej ustawy systemowo. Krajowe sądy unijne, orzekając w granicach swojej jurysdykcji, badają ponadto tylko zgodność ustawy z prawem Unii Europejskiej, a nie normami konstytucyjnymi, co pozostaje niezmiennie materią pytania prawnego do Trybunału. Brak tożsamości przedmiotu orzeczenia oraz odmienność instrumentów prawnych także przemawiają za tym, aby zarzut zaniechania unijnej procedury notyfikacyjnej ustawy został przynajmniej w jakimś zakresie objęty właściwością rzeczową sądu konstytucyjnego.