Kryzys demokracji liberalnej daje o sobie dzisiaj znać w wielu krajach. System nie nadąża za wyzwaniem czasów, odzywa się więc tęsknota za zdrowym rozsądkiem, za porządkiem. Coraz bardziej imponują jasne zasady gry, droga na skróty. Demokratów oburzają metody, jakie stosuje Viktor Orban, bez skrupułów łamiąc na Węgrzech demokratyczne obyczaje, ale przecież ma on duże poparcie nie tylko w swoim kraju. U nas wielką część młodzieży uwiodła dewiza, że cel uświęca środki i z tęsknoty za tymi prostymi regułami zrodziło się niedawno zauroczenie nawet takim błaznem jak tzw. polityk Korwin-Mikke.

Warto więc pamiętać, że demokracja nie dla wszystkich jest dobrem najwyższym – w Polsce ponad trzecia część obywateli wyznaje pogląd, że rządy silnej ręki potrafią działać skuteczniej niż politycy uwikłani w rozwlekłe demokratyczne procedury. Coraz częściej słychać narzekanie na bałagan, brak jasnych reguł gry i porządku.

Tęsknota do silnych przywódców ożywa zwykle w czasach kryzysowej bezradności. Rosła gwałtownie w 30. latach ub. wieku i wiadomo jak to się w Europie skończyło. Teraz, kiedy demokracja słabo radzi sobie z kryzysem, skuteczność znów wydaje się być w większej cenie niż zasady. Imponuje dynamiczny rozwój w Chinach, a przecież dokonał się poza demokratycznymi wartościami.

Wiarę w demokrację wielu ludzi gotowych jest zastępować wiarą w rządy silnej ręki.

Autorzy „Czwartej rewolucji” zastanawiają się więc, czy nie nadszedł czas aby poszukać całkiem nowego modelu ustrojowego. Uniknąć dyktatury ale też nie trzymać się kurczowo uświęconych zasad demokracji parlamentarnej. Zachodnie ideały pożenić ze wschodnią skutecznością. Zamiast wybierać między rozlazłą demokracją parlamentarną a dyktaturą poszukać trzeciej drogi.