Co do jakości opieki medycznej Trybunał uznał, że brak jest dowodów, by odbiegała ona od generalnych standardów opieki zdrowotnej w Polsce, a skarżący korzystał z konsultacji z lekarzem ogólnym i konsultacji specjalistycznych poza jednostką penitencjarną. W zakresie pogorszenia się jego stanu zdrowia na skutek nieodpowiedniej opieki medycznej w izolacji, Trybunał podzielił stanowisko rządu co do konieczności skorzystania w tym zakresie przez skarżącego w pierwszej kolejności z możliwości dochodzenia stosownych roszczeń przed sądem cywilnym – zwłaszcza, że stan naruszenia ustał, a Trybunał nie był uprawniony do przeprowadzania postępowania dowodowego celem wykazania istnienia związku przyczynowego pomiędzy opieką medyczną świadczoną skarżącemu a jego stanem zdrowia po zwolnieniu.

Trybunał nie uwzględnił także zarzutu naruszenia prawa do rozsądnego czasu tymczasowego aresztowania, uznając, że przyczyny stosowania środka zapobiegawczego były istotne i wystarczające do uzasadnienia pozbawienia skarżącego wolności przez stosunkowo krótki okres sześciu miesięcy.

Jedyny zarzut sformułowany przez skarżącego, który spotkał się z aprobatą Trybunału, dotyczył procedury habeas corpus (naruszenie artykułu 5 § 4 Konwencji). W sprawie tej rozpoznanie zażalenia na postanowienie w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania trwało 68 dni i choć koniecznym było uzyskanie dodatkowych dowodów dotyczących stanu zdrowia skarżącego, to sam ten fakt nie uzasadniał tak długiego czasu trwania postępowania zażaleniowego.

Tymczasowe aresztowanie zgodne ze standardem

W sprawie Gawrecki przeciwko Polsce skarżącemu postawiono zarzuty molestowania seksualnego 20 małoletnich, za które to czyny został ostatecznie skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności. W toku prowadzonego postępowania wobec skarżącego przez trzy lata, dwa miesiące i siedem dni stosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania.

W uzasadnieniach postanowień o zastosowaniu i przedłużeniu stosowania środka zapobiegawczego władze krajowe odwoływały się do prawdopodobieństwa popełnienia zarzucanych skarżącemu czynów, obawy przed jego ucieczką, czy też oddziaływaniem na tok postępowania w inny bezprawny sposób, jak również do grożącej mu surowej kary. Sądy brały również pod uwagę charakter zarzucanych skarżącemu czynów, wskazując m.in., że, ze względu na osobowość skarżącego, zastosowanie poręczenia majątkowego byłoby tu nieskuteczne.