Udzielając wywiadu telewizyjnego należy również sprawdzić, na jakim tle będzie on zarejestrowany, gdyż to, co dzieje się na tzw. drugim planie, może zaburzyć jego jakość i skuteczność. Należy więc unikać miejsc o dużym natężeniu ruchu, z drzwiami lub windą, obrazami, znakami firmowymi lub napisami w tle, które rozpraszają uwagę odbiorcy. Nie wolno mówić do obiektywu kamery, tylko do dziennikarza stojącego obok niego. Trzeba patrzeć w oczy osoby, do której się mówi, przez cały czas utrzymując kontakt wzrokowy, rozbiegany wzrok zmniejszy bowiem wiarygodność mówiącego.

Jeśli nie jest się zadowolonym z udzielonej wypowiedzi, należy poprosić o jej powtórzenie (tzw. dubel). Dziennikarz raczej się zgodzi, bo jemu też zależy na dobrej „setce”. Co oczywiste, w kontaktach z mediami należy również posługiwać się prostym słownictwem – bez żargonu prawniczego czy prawniczej terminologii, których widz, słuchacz czy internauta po prostu nie zrozumie.

Partnerstwo w relacji

Nie wolno także poddawać się presji mediów. Od dziennikarza należy wymagać szacunku i ten szacunek mu okazywać. Nie ma obowiązku rozmawiania z dziennikarzami, którzy obrażają swych rozmówców. Należy unikać wywiadów, które mają tylko potwierdzić z góry przyjętą przez dziennikarza, niekorzystną dla standardów prawniczych czy konkretnego prawnika, tezę. Warto natomiast ze spokojem przyjmować krytykę ze strony przedstawiciela mediów lub przejawy jego niekompetencji. Jeśli dziennikarz przeinaczy dostarczoną mu informację lub zaprezentuje prawnika w niekorzystnym świetle, lepiej załatwić sprawę polubownie – jedna nieścisła informacja to jeszcze nie powód, by psuć sobie kontakty z dziennikarzem.