„Podstawą ustroju III Rzeczypospolitej Polskiej jest wyrażona w koncepcjach Arystotelesa, J. Locke'a, Ch.L. Montesquieu zasada podziału władzy, zgodnie z którą w Konstytucji RP z 1997 r. władza została podzielona na: ustawodawczą — legislatywę, wykonawczą — egzekutywę i sądowniczą — judykatywę (art. 10 ust. 1)”. Jednak jak zauważył Leszek Garlicki, „[...] w polskiej demokratycznej tradycji konstytucyjnej równowaga ta nigdy nie miała idealnego charakteru, przeciwnie — można było mówić raczej o zjawisku pewnego pierwszeństwa parlamentu w relacjach z władzami wykonawczymi”. Zatem wskazanie na same podstawy ustroju państwa czyni zasadnym stwierdzenie, iż obowiązek wykonywania orzeczeń TK spoczywa przede wszystkim na parlamencie. Parlament, będąc reprezentacją suwerena — narodu (w art. 104 ust. 1 Konstytucji ustrojodawca stwierdza „Posłowie są przedstawicielami Narodu [...]), pełni głównie funkcje: ustawodawczą, kontrolną oraz ustrojodawczą (która niekiedy w doktrynie postrzegana jest jako szczególna postać funkcji ustawodawczej).

Funkcja ustawodawcza sprowadza się do powierzenia parlamentowi wyłącznej kompetencji do stanowienia w państwie podstawowych aktów normotwórczych — ustaw. Parlament w ramach realizacji tej funkcji nie powinien skupiać się jedynie na formalnym jej aspekcie, sprowadzającym się do stanowienia prawa (bez względu na jego treść), gdyż elementem tej funkcji, służącym jej wykonywaniu, jest czuwanie nad spójnością całego systemu prawa, a to z kolei implikuje stwierdzenie, że to przede wszystkim na parlamencie ciąży obowiązek wykonywania wyroków Trybunału. W polskim dwuizbowym parlamencie o nierównorzędnej pozycji obu izb, izbą mającą znacznie silniejszą pozycję ustrojową, wyposażoną w większy zakres kompetencji służących do realizacji funkcji parlamentu, jest izba niższa — Sejm. Stąd też to on przede wszystkim powinien czuwać nad realizacją orzecznictwa TK. Zgodnie z zasadą autonomii izb parlamentu Sejm w drodze uchwały (regulaminu) określa organizację wewnętrzną i porządek prac, tryb powoływania i działania swoich organów oraz sposób wykonywania konstytucyjnych i ustawowych obowiązków organów państwowych wobec Sejmu. Można zatem stwierdzić, iż ustrojodawca stworzył podstawy normatywne do samodzielnego ukształtowania przez izbę skutecznych mechanizmów wykonywania orzeczeń Trybunału (art. 112 Konstytucji). Analiza postanowień regulaminu Sejmu ukazuje, iż: