OFE znowu zna­la­zły się w cen­trum uwagi. W usta­wie z 2011 roku, która mię­dzy innymi obni­żała składkę do OFE z 7,3 do 2,3 proc. wpi­sano pod­nie­sie­nie składki (do 2,8 proc. w tym roku – doce­lowo d 3,5 proc.) i prze­gląd sytu­acji w wyniku zmiany jej wyso­ko­ści. Już kilka tygo­dni wcze­śniej do mediów dotarł (jak podej­rze­wam kon­tro­lo­wany) prze­ciek. Twier­dzono, że rząd chce na 10 lat przed wie­kiem każ­dego Polaka eme­ry­tal­nym prze­su­nąć środki zapi­sane na jego kon­cie z OFE do ZUS po to, żeby tam nie były nara­żone na ryn­kowe ryzyko. Ta infor­ma­cja roz­po­częła dys­ku­sję, która zapewne (tak jak w 2011 roku) będzie bar­dzo gorąca.

Kako­fo­nia poli­tyczna już jest wręcz obłędna. Celują w niej nie tylko zwo­len­nicy sys­temu z OFE. Sły­chać też głosy poważ­nych zda­wa­łoby się ludzi, któ­rzy twier­dzą na przy­kład, że OFE pono­szą straty – to jest tylko okre­sowo prawda – tracą na bes­sie, ale zyskują w hos­sie. W ciągu 5 lat, czyli do początku ostat­niego kry­zysu zyskały około 25 pro­cent, w ciągu 3 lat było to 16 pro­cent. Nie­wiele lepiej od lokaty, a może nawet w nie­któ­rych przy­pad­kach gorzej. Sły­sza­łem też w TVP Info („Forum” z 29. kwiet­nia), poli­tyka twier­dzą­cego, że przez OFE zadłu­że­nie Pol­ski prze­kra­cza 60 pro­cent, co oczy­wi­ście prawdą nie jest (jest poni­żej 55 pro­cent według naszej meto­do­lo­gii liczenia).

Przy oka­zji powiem, że do osią­gnię­cia wyni­ków OFE wystar­czy­łoby kilka osób, a nie 14 fun­du­szy, w któ­rych zatrud­nie­nie znaj­duje wielu ludzi. Z Kara­ibów można dawać zle­ce­nia odzwier­cie­dla­jące WIG20 i kupu­jąc obli­ga­cje. Nawia­sem mówiąc inte­re­su­jące jest to, że nic nie wiemy o wyna­gro­dze­niach w OFE. Ja nawet nie znam ludzi, któ­rzy tam pra­cują. Zatrud­nie­nie i płace naj­wy­raź­niej objęte są tajem­nicą, a prze­czcież te fun­du­sze obra­cają kapi­ta­łami w ramach pań­stwo­wego sys­temu eme­ry­tal­nego. Struk­tura zatrud­nie­nia, ludzi i ich zarobki nie powinny być tajemnicą.

Zwo­len­nicy OFE też nie pozo­stają dłużni. Pró­bują na przy­kład porów­ny­wać PTE (Powszechne Towa­rzy­stwa Eme­ry­talne) do TFI, mimo że w TFI inwe­stu­jemy wtedy, kiedy chcemy, a w OFE musimy. Porów­ny­wa­nie opłat na rzecz TFI i na rzecz PTE jest w tej sytu­acji kom­plet­nym nie­po­ro­zu­mie­niem. Na początku dys­ku­sji Izba Gospo­dar­cza Towa­rzystw Eme­ry­tal­nych (IGTE) mówiła na przy­kład, że męż­czy­zna śred­nio żyje około 73 lat (co bar­dzo wykrzy­wiało jej pro­po­zy­cję) „zapo­mi­na­jąc”, że jeśli męż­czy­zna dożył już do 67 lat to żyje śred­nio jesz­cze lat 16. Dość szybko jed­nak z tej dema­go­gii zre­zy­gno­wano. W wypo­wie­dziach przed­sta­wi­cieli Izby jest w ogóle wiele liczb, które mają za zada­nie zszo­ko­wa­nie prze­ciw­nika, a po ana­li­zie oka­zują się być porów­na­niami kar­to­fli do pomarańcz.