Na gruncie polskim o wykluczeniu społecznym rozmawiać nie lubimy. Jest to temat, który nijak pasuje do naszej success story, zgodnie z którą Polska weszła na drogę przemian rynkowych zakończonych pomyślnie i obecnie wytrwale dąży do zrównania poziomu życia obywateli ze standardem zachodnioeuropejskim. I tu przechodzimy do sedna sprawy, ponieważ podobnie jak Žižek, uważam, że te globalne protesty bezpośrednio sięgają problemu wykluczenia społecznego.

Przecież początek tym niepokojom dał akt samopodpalenia młodego mężczyzny przed komisariatem policji w Bin Arus w Tunezji. Jego krzyk o prawo do godnego życia zdał się być słyszalny w całym świecie arabskim. Oczywiście w konsekwencji wywołał inne równie ważne tematy jak reforma systemu politycznego, problem praw obywatelskich w ogóle i sytuacji kobiet w szczególności. W kilka miesięcy później, kiedy Bliski Wschód wrzał w obronie swojej odrębności kulturowej, przeciw amerykanizacji własnego stylu życia i uległym postawom lokalnych polityków względem Zachodu, manifestacje sparaliżowały Hiszpanię i Grecję. To tutaj Ruch Oburzonych protestował przeciw zrzucaniu ceny za kryzys ekonomiczny na barki najbardziej nim dotkniętej klasy średniej. Elity, które do tej sytuacji doprowadziły nie zamierzały ani przyznać się do odpowiedzialności za kryzys, ani tym bardziej za niego płacić. Banki, najwięksi winowajcy tej tragedii, także zostały ułaskawione. Kolejne akty tego dramatu dopisuje na bieżąco Unia Europejska.