8)    art. 8 i 9 projektu ustawy o polityce gospodarczej w latach 2011-2012 (dwuletnia ustawa budżetowa) i poprawki do ustawy o wjeździe do Izraela; w projekcie ustawy budżetowej rząd wprowadził ograniczenie możliwości uregulowania statusu prawnego w Izraelu cudzoziemskich małżonków obywateli Izraela; wprowadzono m.in. nakaz opuszczenia terytorium państwa po upływie pozwolenia na pobyt w Izraelu oraz obowiązkową kwarantannę przed kolejną próbą uzyskania pozwolenia na pobyt; regulacje te są sprzeczne z orzeczeniami Sądu Najwyższego uznającymi nakaz opuszczenia kraju przez cudzoziemskiego współmałżonka za niezgodny z zasadami prawa; obowiązywanie spornych regulacji jest aktualnie zawieszone i skierowane do ponownego rozpatrzenia w Knesecie.

9)   art. 8.2 i 8.4 projektu ustawy o polityce  gospodarczej w latach 2011-2012 (Rozdział III – Zatrudnienie); rząd wprowadził w projekcie ustawy budżetowej zasadę ścisłego związania miejsca pobytu zagranicznych pracowników do miejsca przebywania ich izraelskich pracodawców w wąskiej sferze zatrudnienia (np. opiekunowie osób starszych; zawód wykonywany w Izraelu przez imigrantów zarobkowych z Azji, głównie Filipińczyków, Wietnamczyków, Hindusów); zasada jest sprzeczna z dotychczasowym orzecznictwem SN, który stwierdził m.in., że państwo ma prawo odmówienia udzielenia pozwolenia na wjazd lub wydania wizy z pozwoleniem na podjęcie pracy pracownikowi zagranicznemu. Tym niemniej, jeśli zagraniczny pracownik legalnie podejmuje pracę na terytorium Izraela, przysługują mu te same prawa gwarantowane innym pracownikom; przywiązywanie pracowników zagranicznych do konkretnego pracodawcy lub miejsca pobytu Sąd Najwyższy uznał za „formę współczesnego niewolnictwa”.