Skład orzekający

Obradując jako instancja odwoławcza lub jako Najwyższy Trybunał Sprawiedliwości, Sąd Najwyższy zwykle wydaje wyroki w składzie trzech sędziów. Jednoosobowo sędzia Sądu Najwyższego może wydawać jedynie orzeczenia doraźne lub tymczasowe. W składzie pięciu sędziów Sąd Najwyższy dokonuje dalszego rozpoznania sprawy, jeśli była ona przedmiotem orzeczenia Sądu Najwyższego wydanego w składzie trzech sędziów. Sąd Najwyższy może również orzekać w większym składzie, lecz zawsze w nieparzystej liczbie sędziów. Zwykle dotyczy to spraw, których przedmiotem jest wykładnia prawa lub problem natury konstytucyjnej. Obradami Sądu Najwyższego kieruje Prezes Sądu Najwyższego lub jego zastępca, o ile wchodzą do składu orzekającego. W przeciwnym wypadku obradom przewodniczy sędzia najstarszy stażem w Sądzie Najwyższym.

Pozycja  Sądu Najwyższego w izraelskim życiu publicznym

W całym okresie swego funkcjonowania Sąd Najwyższy rozpatrywał wiele spraw wrażliwych społecznie i politycznie, zwłaszcza w kwestii konfliktu izraelsko-palestyńskiego, zakresu praw arabskich obywateli Izraela oraz praktyk dyskryminacyjnych w działaniach organów władzy. W latach 80-tych i 90-tych Sąd Najwyższy zajmował się wieloma sprawami z zakresu praw człowieka, interweniował w obronie wolności słowa i prawa do demonstracji, chronił przestrzegania zasady równości wśród przedstawicieli poszczególnych grup społeczeństwa izraelskiego, wydawał wyroki ograniczające cenzurę wojskową oraz stosowanie niektórych metod operacyjnych przez izraelskie siły obronne. Decyzje Sądu Najwyższego niejednokrotnie wpływały na przebieg operacji podejmowanych przez siły obronne Izraela. Jednym z najgłośniejszych wyroków dotyczących bezpieczeństwa państwa było uznanie przez SN w 1987 roku nielegalności stosowania niektórych środków operacyjnych i metod działania (w tym przesłuchiwania) izraelskiej Służby Bezpieczeństwa (hebr. Szin-Bet) w sprawie izraelskiego wojskowego oskarżonego o szpiegostwo na rzecz Egiptu. Skutkiem wyroku było powołanie komisji parlamentarnej w celu zbadania działalności SB. Opierając się na ustaleniach komisji Sąd Najwyższy uznał funkcjonariuszy SB winnymi składania fałszywych zeznań i oświadczeń przed sądem, m.in. na temat metod działania i sposobów postępowania, według których fizyczne i psychiczne znęcanie się nad przesłuchiwanymi oraz nielegalne metody inwigilacji były praktyką rutynową.

Od 2010 roku toczą się spory doktrynalne dotyczące roli Sądu Najwyższego w kwestii interpretacji i stosowania prawa, w szczególności zasady wolności i godności człowieka oraz przestrzegania standardów demokratycznych. Spór zaostrzył wyrok SN stwierdzający niezgodność z prawem poprawki do ustawy o infiltracji na terytorium Izraela, która nadała organom władzy państwowej uprawnienie do umieszczania azylantów i uchodźców z Afryki w areszcie na okres do 3 lat. Rząd zmuszony został wówczas do złagodzenia restrykcyjnej polityki, m.in. poprzez stworzenie specjalnego ośrodka dla imigrantów pochodzących głownie z Sudanu, Etiopii, Somalii i Erytrei oraz ograniczenie okresu więzienia do jednego roku w przypadku naruszenia przez nich zasad  pobytu w centrum dla uchodźców. Tym niemniej, nowe regulacje także zostały uznane przez SN za nieproporcjonalne i zbyt restrykcyjne wobec azylantów z krajów objętych grupową ochroną według wytycznych ONZ. Wywołało to krytykę orzecznictwa SN ze strony kręgów rządowych utrzymujących, że SN, że wkracza w zakres kompetencji zarezerwowanych dla władzy wykonawczej.