Rada Legislacyjna wyraża pogląd, że tego typu postępowanie „mieszane” (administracyjno-sądowe) byłoby racjonalnym kompromisem między potrzebą zapewnienia efektywnej sądowej kontroli decyzji ingerujących w wolność zgromadzeń a innymi wartościami konstytucyjnymi, które powinny podlegać ochronie w procedurze zgłaszania zgromadzeń (zob. też Opinię Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w przedmiocie projektu ustawy – Prawo o zgromadzeniach, Warszawa, dnia 7 kwietnia 2015 r., s. 13).    

3.7. Przepis art. 12 określa zadania i obowiązki organizatora (przewodniczącego) zgromadzenia.

W wyroku o sygn. akt K 44/12 Trybunał Konstytucyjny stwierdził zgodność z Konstytucją przepisu będącego odpowiednikiem art. 12 ust. 3 projektu, który mówi, iż organizator (przewodniczący) marszu „odpowiada za zgodny z przepisami prawa przebieg marszu oraz jest obowiązany do przeprowadzenia marszu w taki sposób, by zapobiec powstaniu szkód z winy uczestników marszu. W tym celu organizator marszu podejmuje przewidziane w ustawie środki”. Co prawda TK wydał w tym zakresie tzw. wyrok interpretacyjny – stwierdził zgodność art. 10 ust. 3 Prawa o zgromadzeniach z 1990 r. pod warunkiem, że przepis ten jest rozumiany jako „niestanowiący podstawy do odpowiedzialności majątkowej przewodniczącego zgromadzenia za szkody powstałe z winy uczestników zgromadzenia” (pkt 11 sentencji) – jednak należy zakładać, iż również art. 12 ust. 3 nowej ustawy będzie stosowany w sposób uwzględniający wykładnię TK.

W wyroku o sygn. akt K 44/12 (pkt 12 sentencji) Trybunał stwierdził zgodność z Konstytucją przepisu będącego odpowiednikiem art. 12 ust. 7 projektu, tj. art. 10 ust. 4 Prawa o zgromadzeniach z 1990 r., który nakłada na przewodniczącego zgromadzenia obowiązek – po pierwsze – zażądania opuszczenia zgromadzenia przez osobę, która narusza przepis ustawy albo uniemożliwia lub usiłuje udaremnić zgromadzenie oraz – po drugie – zwrócenia się o pomoc do Policji lub straży miejskiej w przypadku niepodporządkowania się ww. poleceniu.