W tym świetle nie nasuwa zastrzeżeń także art. 12 ust. 8 projektu, który przyznaje przewodniczącemu, w określonych okolicznościach, upoważnienie do rozwiązania marszu. Jest to bowiem kolejny – obok art. 12 ust. 7 – środek, za pomocą którego przewodniczący powinien czuwać nad pokojowym charakterem zgromadzenia. Wątpliwości budzi natomiast sformułowanie, zaproponowane przez projektodawcę, zgodnie z którym przewodniczący podejmuje „decyzję o rozwiązaniu marszu”. Posłużenie się pojęciem „decyzja” mogłoby sugerować, że chodzi tu o akt z zakresu administracji publicznej, co z kolei generowałoby istotne problemy proceduralne (np. co do trybu wydawania tego typu „decyzji”). Dlatego też, w ocenie Rady Legislacyjnej, lepszym rozwiązaniem byłoby posłużenie się – wzorem obecnego art. 10 ust. 5 Prawa o zgromadzeniach z 1990 r. – formułą mówiącą, że przewodniczący „rozwiązuje marsz”, bez wskazywania formy, w jakiej ma to nastąpić.    

3.8. Przepis art. 13 reguluje procedurę rozwiązania zgromadzenia przez przedstawiciela organu gminy.

Przesłanki uzasadniające podjęcie takiej decyzji (art. 13 ust. 1) należy ocenić pozytywnie. Pozostają one w symetrii względem przesłanek uzasadniających zakazanie zgromadzenia i są w sposób oczywisty powiązane z poważnym zagrożeniem utraty przez zgromadzenie jego pokojowego charakteru (por. wyrok TK sygn. akt Kp 1/04).

W wyroku o sygn. akt K 44/12 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że przyznanie przedstawicielowi gminy kompetencji do rozwiązania zgromadzenia – w kształcie określonym przez obecny art. 12 ust. 2 Prawa o zgromadzeniach z 1990 r., który jest w znacznym zakresie zbieżny z art. 13 ust. 3 opiniowanego projektu – nie stanowi nadmiernego ograniczenia wolności zgromadzeń (pkt 13 sentencji). Z uzasadnienia ww. wyroku wynika jednak, że okolicznością pozwalającą na uznanie omawianego ograniczenia za dopuszczalne jest przyjęcie swoistej zasady subsydiarności, zgodnie z którą o konieczności rozwiązania zgromadzenia należy najpierw uprzedzić przewodniczącego zgromadzenia, a przedstawiciel gminy rozwiązuje zgromadzenie dopiero gdy przewodniczący „wzbrania się to uczynić” (zob. art. 12 ust. 1 Prawa o zgromadzeniach z 1990 r.). Tymczasem projektodawca zrezygnował z takiego mechanizmu, co może prowadzić do wniosku, że art. 13 w tym zakresie nie mieści się w granicach proporcjonalnej ingerencji w wolność zgromadzeń. Rada Legislacyjna sugeruje więc powrót do zasady subsydiarności określonej w obecnym art. 12 ust. 1 Prawa o zgromadzeniach z 1990 r.