Cel, jakiemu powinna służyć procedura regulowana w opiniowanej ustawie, uzasadnia wprowadzenie szczególnych regulacji procesowych – zarówno w płaszczyźnie uprawnień i obowiązków proceduralnych organizatorów zgromadzenia, jak też kompetencji organów władzy publicznej zaangażowanych w wydawanie rozstrzygnięć na poszczególnych etapach procedury.

Dlatego też nie budzi wątpliwości modyfikacja ogólnych zasad doręczania decyzji administracyjnych, polegająca na tym, że decyzja o zakazie marszu oraz decyzja wydana w wyniku rozpatrzenia odwołania są uznawane za doręczone w chwili ich udostępnienia w Biuletynie Informacji Publicznej (art. 10 ust. 2 i 6). Za uzasadnioną koniecznością ochrony wartości konstytucyjnych należy uznać również zasadę, zgodnie z którą wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji o zakazie zgromadzenia (art. 10 ust. 4).

Trzeba natomiast odnotować, że projekt nie gwarantuje, iż decyzja o zakazie zgromadzenia zostanie w odpowiednim terminie poddana kontroli sądowej, co stawia pod znakiem zapytania efektywność – a tym samym konstytucyjność – całej procedury. Zgodnie bowiem z art. 9 decyzja o zakazie powinna być wydana w ciągu 48 godzin od dnia otrzymania zawiadomienia. Zważywszy na to, że – zgodnie z art. 5 ust. 2 – organizator powinien zawiadomić o planowanym zgromadzeniu najpóźniej na 6 dni przed jego planowaną datą, decyzja o zakazie powinna być wydana w zasadzie najpóźniej na 4 dni przed tą datą. Następnie organizator ma 24 godziny na wniesienie odwołania (art. 10 ust. 3), a organ odwoławczy (wojewoda) – 24 godziny na jego rozpatrzenie. Zgodnie zaś z art. 11 skargę do sądu administracyjnego można wnieść w terminie 3 dni, a sąd wyznacza rozprawę co do zasady nie później niż w terminie 7 dni od dnia wniesienia skargi. Projektodawca nie wprowadził terminu, w jakim powinno zapaść orzeczenie sądu administracyjnego.