Jeszcze w 2011 r., po przejęciu władzy przez Najwyższą Radę Wojskową, przyję­to nową, tymczasową konstytucję, którą zmieniono kilka istotnych przepisów ustawy z 1971 r. Przede wszystkim uproszczono procedurę zdobywania poparcia przez kan­dydatów na urząd prezydenta państwa; dotychczasowe wymogi dyskwalifikowały kan­dydatów niezależnych. Zgodnie z nowymi przepisami kandydaci niezwiązani z żadną partią polityczną mieli, przynajmniej w teorii, otwartą drogę do wyborów. Każda par­tia polityczna posiadająca co najmniej jedno miejsce w parlamencie mogła wystawić swojego kandydata w wyborach prezydenckich bez konieczności wchodzenia w ko­alicje z partiami większymi. Skrócono kadencję prezydenta do 4 lat i dopuszczono wyłącznie jedną reelekcję na urząd (art. 29) i określono, że komisja do spraw monito­rowania przebiegu wyborów do parlamentu będzie się składać wyłącznie z sędziów (art. 39), a nie jak do tej pory zarówno z sędziów, jak i z innych członków, wybiera­nych na zasadach ustalonych w odrębnych ustawach.

Z tekstu nowej konstytucji usunięto całkowicie przepis art.179, określający upraw­nienia prezydenta związane z walką z terroryzmem, tak krytykowany przez społecz­ność międzynarodową i organizacje chroniące prawa człowieka za ograniczanie praw obywatelskich i podniesienie do rangi zasady konstytucyjnej obowiązywanie w kraju stanu wyjątkowego. W art. 59, zmieniającym art. 148 poprzedniej konstytucji, za- ostrzono prerogatywę prezydenta w sprawie ogłaszania stanu wyjątkowego i wymu­szono współdziałanie głowy państwa z rządem, Zgromadzeniem Ludowym i obywa­telami. Znacznie ograniczyło to (przynajmniej w teorii) nadużycia i niebezpieczeństwo związane z nieustannym — zgodnym z prawem — nierespektowaniem konstytucji.

Jakkolwiek w nowej konstytucji wprowadzono kilka zmian ograniczających wła­dzę głowy państwa, to było to tylko preludium do głębszych przemian ustrojowych. Po rewolucji doszły do głosu ugrupowania religijne, zwłaszcza Bracia Muzułmanie i konserwatywna partia Nur, co budziło obawy co do bezstronności powołanego w marcu 2011 r. Zgromadzenia Konstytucyjnego i o charakter nowej konstytucji, szczególnie w zakresie wolności i poszanowania praw mniejszości. Dodatkowo nie­równomierny skład zdominowanego przez grupy muzułmańskie Zgromadzenia Kon­stytucyjnego spowodował opóźnienie prac nad nową konstytucją. Ustawę zasadniczą przyjęto dopiero w grudniu 2012 r., już po wyborach prezydenckich, w których zwy­ciężył Muhammad Mursi, kandydat Braci Muzułmanów, pierwszy prezydent wywo­dzący się z ugrupowania religijnego.