W nowej konstytucji Bracia Muzułmanie pozostawili niezmieniony art. 2. Głów­nym powodem takiej decyzji były względy polityczne oraz tarcia ideologiczne we­wnątrz samego Stowarzyszenia oraz udział w pracach nad nową konstytucją różnych ugrupowań religijnych i świeckich. Dodano art. 4, zgodnie z którym rolę konsultacyj­ną w zagadnieniach związanych z prawem muzułmańskim powierzono prawnikom z Al-Azharu, oraz art. 219, w którym zdefiniowano zasady szariatu i wskazano, ja­kie reguły wchodzą w ich zakres: ogólne dowody (adilla kulliya), fundamentalne za­sady (qawa'id usuli), zasady jurysprudencji (qawa'id fiqhiyya) oraz źródła uznane przez sunnickie szkoły prawa. Przyjmując art. 219 twórcy konstytucji ucięli speku­lacje na temat tego, czym są zasady szariatu, do których ma się odnosić ustawodaw­stwo państwa. Za podstawę przyjęto tu islam sunnicki, wyznawany przez większość obywateli kraju, co skutkuje niebezpieczeństwem wykorzystywania prawa przeciwko mniejszościom. Dodatkowo, konieczność odwoływania się w procesie ustawodaw­czym do specjalistycznych zasad prawa religijnego podniosła rangę Al-Azharu i Rady Starszych Uczonych wobec Najwyższego Sądu Konstytucyjnego. W konstytucji przy­znano prawa egipskim chrześcijanom i żydom, którzy mogą regulować kwestie doty­czące ich statusu osobowego, religii oraz wyboru duchowego przywódcy. Jednocze­śnie wolność praktykowania obrzędów religijnych i zakładania miejsc kultu zagwarantowano tylko religiom objawionym, tj. — oprócz islamu — tylko chrześci­jaństwu i judaizmowi, co potencjalnie dyskryminowało inne mniejszości religijne.