W przedłożonej dzisiaj opinii, rzecznik generalny Melchior Wathelet przyjął za punkt wyjścia hipotezę, zgodnie z którą świadczenia rozpatrywane w postępowaniu przed sądem krajowym mają - tak jak w sprawie Dano - na celu (przynajmniej w decydującym stopniu) zagwarantowanie środków utrzymania niezbędnych do prowadzenia życia licującego z godnością ludzką, a nie (względnie w sposób drugorzędny) ułatwienie dostępu do rynku pracy. Z tego wynika, że świadczenia te należy kwalifikować jako świadczenia z zakresu pomocy społecznej w rozumieniu dyrektywy 2004/38^{2 3 4}.

Przypominając, że dyskryminacja obywatela Unii ze względu na jego przynależność państwową jest zakazana, dyrektywa zawiera odstępstwo od tej zasady w odniesieniu do świadczeń z zakresu pomocy społecznej. Zgodnie z dyrektywą, przyjmujące państwo członkowskie nie jest bowiem zobowiązane do przyznania uprawnienia do świadczenia z zakresu pomocy społecznej w ciągu pierwszych trzech miesięcy pobytu ani, w określonym przypadku, w dłuższym okresie poszukiwania pracy przez obywateli Unii, którzy przybyli na terytorium tego państwa w tym celu.

Zdaniem rzecznika generalnego odstępstwo to należy interpretować ściśle, a ograniczenia z niego wynikające muszą być uzasadnione. Rzecznik generalny M. Wathelet, zaproponował rozróżnienie trzech typów sytuacji.