Stopień zawinienia ma również indyferentne znaczenie dla stwierdzenia nieważności aktu urzędowego Prezydenta RP, wydanego z naruszeniem art. 144 ust. 2 ustawy zasadniczej, tj. wydanego bez wymaganego podpisu Prezesa Rady Ministrów. Taki akt dotknięty jest wadą nieważności i nie wywołuje skutków prawnych niezależnie od winy zwierzchnika państwa, który dopuścił się popełnienia powyższego deliktu. Wina nie ma także znaczenia dla uruchomienia odpowiedzialności odszkodowawczej, o której mowa w art. 77 ust. 1 Konstytucji. W przypadku wyrządzenia szkody przez bezprawne działanie organu władzy publicznej do zastosowania sankcji wystarczający jest fakt bezprawności oraz zaistnienie związku przyczynowego pomiędzy nielegalnym działaniem organu władzy a szkodą. Konstytucja w art. 77 ust. 1, a za nią idące regulacje cywilne (art. 417 k.c. i n.), pomijają winę jako przesłankę odpowiedzialności deliktowej.

6.  Podmioty nakładające sankcje konstytucyjne

Adresatem normy sankcjonującej są organy władzy publicznej, albowiem to te podmioty są legitymowane do orzekania o konsekwencjach naruszenia prawa. Problematyka dotycząca podmiotów uprawnionych do nałożenia sankcji konstytucyjnej jest stosunkowo skomplikowana. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest duża liczba organów uprawnionych do orzekania w powyższym przedmiocie. Ponadto organy te z zasady działają na wniosek innych organów władzy publicznej. Wniosek taki jest wówczas warunkiem sine qua non wszczęcia procedur wdrażających dolegliwość. Do organów uprawnionych do nakładania sankcji konstytucyjnych zaliczam: TK, TS, sądy, Sejm, Prezydenta RP, Marszałka Sejmu (Senatu). W konstytucji można również odnaleźć sankcje, które następują ex lege.