Natomiast w kategoriach geopolitycznych na rozmowy Okrągłego Stołu spojrzała redakcja „Contry” wiele miesięcy przed ich rozpoczęciem.

 Komunistyczne NEP-y stwarzają ogromne szanse. Stwarzają, pod warunkiem, że z niczego się nie rezygnuje, nie zapomina, z kim się ma do czynienia, nie wpada w amok «porozumienia», które – jak zawsze w komunizmie – obowiązuje tylko niekomunistyczną stronę. Niestety, nastawienie duchowe, cały bagaż intelektualny, a nawet światopoglądowy przeróżnych polskich elit – wskazują, że komunistom ich gra może powieść się raz jeszcze.[27]

 Dzisiaj ta diagnoza – gdy znamy długofalowe skutki Okrągłego Stołu – daje wiele do myślenia.

 Jarosław Szarek, doktor, historyk, pracownik Instytutu Pamięci Narodowej Oddział w Krakowie. Autor i współautor kilkudziesięciu książek; ostatnio opublikował m.in.: Czarne juwenalia. Opowieść o Studenckim Komitecie Solidarności; Komunizm w Polsce; Po dwóch stronach barykady PRL oraz Kronika komunizmu w Polsce; Zakopiańska „Solidarność” 1980-1989.

 Tekst opublikowany w wydanej przez Ośrodek Myśli Politycznej książce Temat polemiki: Polska. Najważniejsze polskie spory ideowo-polityczne (pod red. Jacka Kloczkowskiego, Kraków 2012)

[1] Z. Bujak, Prawda raz powiedziana, Warszawa 2007, s. 107-108.[2]  Tezy Prymasowskiej Rady Społecznej w sprawie ugody społecznej, [w:] P. Raina, Kościół w PRL. Dokumenty. 1945-1989, t. 3: Lata 1975-1989, Poznań 1996, s. 288-293.[3] M. Poleski (Czesław Bielecki), Uwagi o dialogu z terrorystą, „Tygodnik Mazowsze”, nr 23, 1982.