Art. 1. § 1. Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. § 2. Kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej).

 Ponadto NSA unieważniając naszą uchwałę zlekceważył swój własny (!)  wyrok (NSA W-wa 2008-09-17 II OSK 1043/07 )cyt: „W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - skutki gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa”. Tymczasem w uzasadnieniu NSA stwierdza: „…Skarga kasacyjna wskazuje jeden zarzut - naruszenia, poprzez błędną wykładnię, prawa materialnego – art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. z 2007 r., Nr 14, poz. 89 ze zm. …)”, a zgodnie z KPA (art. 156 § 1 pkt. 2) unieważniona może być jedynie decyzja podjęta „bez podstawy prawnej lub podjęta z rażącym naruszeniem prawa”.  Podstawa prawna jest (art.43 ustawy o ZOZ) a więc w grę wchodzi jedynie rażące naruszenia prawa.  Co zaś nim jest sąd określił sam, choć do swej własnej definicji jak widać nie miał zamiaru się dostosować. Przynajmniej w tym przypadku. To kolejny dowód na to, że prawo jest dla wszystkich ale nie dla sądu. Dla niego to  jedynie instrukcja. Dalej w uzasadnieniu sąd napisał: „ …Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 43 ust. 1 ustawy o zoz, prowadząca do traktowania go jako podstawę prywatyzacji zadań publicznych w zakresie ochrony zdrowia (poprzez przekazanie uchwałą – w wyniku likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej – wykonywania świadczeń zdrowotnych prywatnemu przedsiębiorcy) i uznawania takiej formy prywatyzacji za zapewniającą dalsze, nieprzerwane ich wykonywanie, musi być uznana za niedopuszczalną”. Innymi słowy NSA uznał, że przekazując zadanie publiczne świadczenia usług zdrowotnych podmiotowi niepublicznemu nie zapewniamy ich ciągłości. Jak jednak wynika z ustawy o finansowaniu usług zdrowotnych, za całość a nie tylko ciągłość świadczenia usług medycznych odpowiedzialność poprzez ich finansowanie spoczywa  na NFZ, który jest jedynym źródłem ich finansowania.