Znacznie częściej stosowana jest kontrola następcza. Dotyczy ona aktów normatywnych, które weszły w życie lub oczekują na wejście w życie po zakończeniu procedury prawodawczej. Trybunał Konstytucyjny nie ma kompetencji do oceny sposobu, w jaki akty normatywne poddane kontroli są interpretowane oraz stosowane. W sytuacji, gdy stała, jednolita praktyka organów stosujących prawo, poparta orzecznictwem najwyższych instancji sądowych, nadała badanemu przepisowi określoną treść normatywną, Trybunał przyjmuje, że taka właśnie jest rzeczywista treść przepisu. Jeśli nie ma jednolitej praktyki, Trybunał odwołuje się do dosłownego brzmienia regulacji (zob. wyrok z 28 lutego 2012 r., K 5/11).

Kontroli następczej poddawane są zasadniczo obowiązujące akty normatywne. Trybunał przyjmuje, że niezależnie od formalnego uchylenia przez ustawodawcę akt normatywny „obowiązuje” w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK^[1] tak długo, jak długo na jego podstawie mogą zapadać indywidualne rozstrzygnięcia administracyjne lub sądowe (zob. m.in. wyrok z 19 kwietnia 2012 r., P 41/11; wyrok z 16 października 2012 r., K 4/10). Co więcej, zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy o TK, stwierdzenie, że akt normatywny przestał obowiązywać, nie powoduje, że kontrola staje się niedopuszczalna, o ile zachodzi konieczność ochrony konstytucyjnych praw i wolności (wyrok z 12 kwietnia 2012 r., SK 30/10). Konieczność taka nie zachodzi w sytuacji, w której istnieją inne mechanizmy dochodzenia ochrony praw i wolności (postanowienie z 17 września 2012 r., SK 12/10). Kontrola nieobowiązującego aktu normatywnego na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o TK jest niedopuszczalna, jeżeli wzorcem kontroli miałby być przepis konstytucyjny dotyczący praw lub wolności jednostki nieprzysługujących podmiotowi, którego interesy miałyby być chronione. Argumentu za dopuszczalnością kontroli formalnie uchylonych przepisów nie stanowi okoliczność, że normy w nich wyrażone zostały powtórzone w nowym, obowiązującym akcie prawnym (wyrok z 18 lipca 2012 r., K 14/12).