J.P. Lopes Da Silva Jorge, nie zgadzając się na wydanie go organom portugalskim, wniósł o umieszczenie go w więzieniu we Francji, powołując się na przedmiotową podstawę odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania, na poszanowanie jego prawa do życia prywatnego i rodzinnego ustanowionego europejską Konwencją o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W dniu 20 maja 2010 r. prokurator generalny cour d’appel d’Amiens, po poinformowaniu go o treści nakazu aresztowania, umieścił go w więzieniu.

Cour d’appel d’Amiens skierował do Trybunału Sprawiedliwości pytanie w przedmiocie zgodności z decyzją ramową uregulowania francuskiego, które ogranicza możliwość odmowy wydania osoby w celu wykonania na jego terytorium kary pozbawienia wolności orzeczonej w innym państwie członkowskim jedynie do obywateli francuskich, wyłączając w sposób bezwarunkowy i automatyczny obywateli innych państw członkowskich, którzy przebywają lub zamieszkują we Francji.
W wydanym dziś wyroku Trybunał przypomniał, że o ile państwa członkowskie powinny zasadniczo wykonywać europejski nakaz aresztowania, to jednak mogą one zezwolić w szczególnych sytuacjach właściwym sądom krajowym na postanowienie, że orzeczona kara powinna zostać wykonana na terytorium państwa członkowskiego wykonania. Tak jest w przypadku, zgodnie z decyzją ramową, gdy osoba poszukiwana „przebywa w państwie członkowskim wykonania nakazu, jest jego obywatelem lub ma w nim miejsce zamieszkania”, a państwo członkowskie zobowiązuje się doprowadzić do wykonania tej kary zgodnie ze swoim prawem krajowym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, owa fakultatywna podstawa odmowy wykonania nakazu ma zwłaszcza na celu umożliwienie sądowi przypisania szczególnej wagi zwiększeniu szans ponownej integracji społecznej osoby ściganej po wykonaniu kary, na którą została skazana. Do realizacji tego celu można zgodnie z prawem dążyć poprzez wykazanie określonego stopnia integracji ze społeczeństwem tego państwa.

Zgodnie z tym, co orzekł już wcześniej Trybunał,[3] na zasadzie wyjątku od zasady wzajemnego uznania, państwo członkowskie może ograniczyć korzystanie z tej podstawy odmowy wykonania europejskiego nakazu aresztowania do swoich obywateli i obywateli innych państw członkowskich, którzy przebywają legalnie na terytorium kraju nieprzerwanie przez okres pięciu lat. Warunek ten może w rzeczywistości zostać uznany za mogący zagwarantować, że osoba poszukiwana jest wystarczająco zintegrowana w państwie członkowskim wykonania.